TURFANDA İNSANLIK MEVSİMİ

Geleceğe umutsuz bakışlarla geçmişe baktırıp güzelmiş deyip/ dedirterek ağlatacağım kendimi ve sizi…

Sevinçle kapalı gözlerinizi açacağım turfanda insanlık mevsimine…

Eskiden Utananların evi barkı parası pulu var şimdilerde !

Ya insanlık…

Kaç kişide kaldı ?

Ya da kaş kişi arsızlıkla heybesini doldurdu…

Bir laç sözüm olacak !

Unutun tüm duygularınızı, çıkın insanlığınızdan.

Ve yaşam denen var oluşun bittiğini göreceksiniz.

Hiç bir dil sevgiyi inkar etmez bilirim

Ya konuşamayan o kalp ne söyler size, ne hissettirir..

Bilirim kendimden;

İnsan mıyım..?

***

Ara sıra açıyor ise güneş baktığınız gökyüzünde

Dünyam karardı demeyin siz hiç..!

Durmayın, siz gidin görün hep karanlığın yaşadığı diyarları…

***

Ey ilk var oluştan beri yaşayan, yaradılışda olan hayır ve şer..!

O beklediğimiz iyilik gelmez yüreğimize

Nasıl eylesekde

Bir kaç kötülükle ödesek diyetimizi diyen turfanda insanlık..

Elbet sonbahar ardı hep kıştır.

***

İnsan olana elbet iyilik ve güzellik yakışır!

Hayat zor ama güzel yaşamakla ve adil olmakla bunu öğreniyorsun.

Gözyaşları yüzümüzü kirletir ama , sonunda kalbimizi temizler..!

Siz hangi mevsimde yaşamak istersiniz..?

Buyurun tercih edin;

Yüzü kızartan mı ?

Kalbi temizleyen mi ?

***

Ve sonsuzluğun içinde yitip giden çığlığa tutun. arındırsın seni günahlarından. dokun çığlığın gırtlağına çünkü o sensin. senin bilincinde diz çöker acının çocukları kardeş sofrasına. sarıl insansızlığın yaralarına.

Tüm bu sözler ben insanım diyene..!

***

Ve ben;

Gök yüzünün ağladığı yağmurun altındayım

Suların kirpik uçlarımı dövdüğü topraklarda üşüyen çocuğum

Ağlıyorum ben ağlıyorum tıpkı gök yüzü gibi..!

Yağmur yerine süt yağsın anne…

Fakir duyguların avuç içimde izleri,

çok fazla, çok….

Acılar yüreğimden ah olarak, toprağı çatlatarak akıyorlar….

Siz ise yaşıyorsunuz, hep gülüyorsunuz !

Bu büyük bir maharet mi..?

***

İnanç bu ya..!

Farzedin ki ibadetleriniz sizi tuttu elinden cennet bahçesine götürdü

Bu dünyada ısız odaların duvarlarında açlıktan ağlama sesi çınlanan, sütü çalınan sabilerin ahları varken

O cennet bahçesinde huzur var mı zannediyorsunuz…

Yaşam bu ya..!

Bu dünyada sevgiyi, aşkı , barışı kardeşliği, sanatı, zanaatkırlığı ve mutlu olmayı öğreten herkes cenneti yaşıyor ve ölmüyor

Ölecekler ve ölenler insan değil zaten..!

//CENNETE SÜT DİKMEK//

Dilaver Karagöz