Öykü

Taksici, Yüzüncü Yıl Caddesindeki adrese geldiğinde, arkada oturan İpek Ekin, kolçantasının içinde tuttuğu şırıngayı henüz yarısına kadar doldurabilmişti. Bir kadının,çantasında aradığı şeyi ancak iki saatte bulduğunu iyi bilen şoför homurdanarak bekliyordu.En azından öyle görünüyordu. Çünkü aklı daha çok dışarıdaki sağanaktaydı. Sonunda ücretiödeyen İpek, iner inmez trençkotunu kızıl saçlarının tepesine kadar...

Tam uykuya dalmıştım ki, yatağından fırlayan, kardeşim kalkıp gece lambasını yaktı.Etrafı aydınlatan kırmızı ışık gözlerimi kamaştırmıştı. Elimi alnıma koyup bakabildiğimde,karşımdaki dolabın yanında buldum onu. Kulağını duvara yaslamıştı ve hiç kıpırdamadan, nesöylediklerini dinliyordu. Bir süre sonra bana doğru dönüp “Bak konuşuyorlar işte.” dedi.“Hem de heykel konuşuyor!”Onu kafasına taktığını biliyordum. Haksızda sayılmazdı....

    Yeter, ıkınıyordu , derin nefes alarak , dişlerini sıkıyordu. Alnından boynuna doğru boncuk, boncuk ter süzülüyordu. Güçlü bedeni , cereyana kapılmış gibi titriyor, sarsılıyordu.        Yetmişli yıllardı eşimin görevi nedeniyle Van’da bulunuyorduk. Ben bir lisede öğretmendim. Zamanımız oldukça yöreyi geziyor, hem ilginç yerler görüyor, hem de memleket manzaralarından insanlar...

İkindi vaktiydi . bir yağmur bastırdıki ,sormayın gitsin .damlalar normal boyutunun çok üstünde ,yumru yumru, ortalık bir anda karardı gri bir renge büründü ..güneş , gri bulutların arkasına saklandı.önceliği yağmur bulutlarına vermiş gibi bir anda gözden kayboldu. insafa gelmiş kurdun , yere serilmiş tavşan leşine acımış gibi ,,ortalığı kavurduğum yetti...

Çok tatlı bir sese sahip olan bir kız tarafından, “Buyurun!” denilerek eve alındım. Eve alınmamın üzerinden yirmi dakika geçmesine rağmen hayretim bir türlü geçmek bilmiyordu. Şu anda evde, çok zarif, güzel ve fidan boylu, henüz yirmi yaşlarında; uzun saçlarını omuzlarından aşağıya dalga dalga sarkıtmış kız ile benden başka kimsecikler yoktu....

… Çok canım sıkkındı bugün. Kampüsten çıktığımdan beri kan beynine sıçramış gibi hissediyordum. Ama yarınki eylem için dirençli olmalıydım. Hali ile her zamanki gibi nezarette tutacaklardı bizi bir süre. Ama yok, ben dünyaya tüm kadınların sesi olmak için gelmiştim, bu çığlığı susturamayacaklardı. Evet! O bendim tiz sesi ile her eylemde...

Öykü Atatürk Bulvarı’nda boş bulduğu ilk banka çökmüş, dudaklarını iki tarafa oynatıp duruyordu. Kendi kendine konuşuyordu kuşkusuz. Üzerinde yıpranmış bir mont, onun içinde de kırmızıdan alaya evirilmiş bir gömlek vardı. Spor ayakkabı giymişti ama onlarda eski püsküydü. Saçları uzamıştı. Yabancı bir şehirde olduğunu bilmeseydi, birilerinin yanına oturup sohbet etmek isterdi...

Sarmal şeklinde, kırçıllı granit merdivenden yukarı doğru sert adımlarla bir kadın çıkıyordu. Adımları öylesine gürültü patırtı koparıyordu ki evinin alt katında oturan komşusunun tüylü, iri köpeği rahatsız olmuş uluyordu. Köpeğin sesinin geldiği eve dönüp baktı, ardından gözüne bastığı merdivenlerde bıraktığı ıslak ayak izleri dikkatini çekti. Dışarıda yağan şiddetli yağmur onu...

Sanni on beş aylık bebeği Ahsen ile birlikte çalıştığım otelde konaklayan kırk yaşlarında Finlandiyalı bir kadındı. Güney ilçelerimizden birisindeki otelimize birkaç gün önce giriş yapmıştı. Çok güzel İngilizce konuşuyordu. Bir sabah plaj havlusu almak için resepsiyona uğramış, havlu depoziti ödemek için hem cüzdan hem de cep telefonu kılıfı gibi kullandığı...

Üç yıl önceydi. Pandemi henüz başlamamıştı. Kadıköy’den Kınalıada vapuruna bindim. Akşam üzeriydi. Elimde ilk kitaplarımın olduğu iki büyük poşetim vardı. Hem mutlu hem heyecanlıydım. Arkadaşlarıma hediye edecek, imzalayacak, iskeledeki gazete bayiine bırakacak, satacaktım. Daha çok işim vardı. Elimdeki kitabım İKİ ŞEKERLİ. Otuz altı öyküden oluşan yüz dört sayfalık kitabım. İlk...

Bitmeyecek işte bu kavga. Hücrede kalbi. Kilitli. Yalnız. Kavgalı. Karanlık, Sessiz.  Camın kenarına oturdu Mustafa. Dokunulmayı, canlanmayı bekledi, susayan bir çiçek misali. – Anne beni bırakma, N’olur! Dedi. Geç kalma! -Geleceğim oğlum, Hatice Hanım Teyzelerin temizliğini bitirip yine aynı saatte geleceğim söz. Uslu dur tamam mı? -Uf, tamam. -Gelirken bana...