Çanakkale Şehitlerine (Şiir) – Abbas Yurt

Senden başka kimsenin olmadığı bir ormanda açıyorsun gözlerini. Altında sert mi sert bir döşek, üstünde odanın köşesinden geceden kalan yağmurun damlalarını akıtmakta olan ahşap tavan. Mavi renkli eski perdesi azıcık sıyrık, yarım açık ahşap pencerenin ardında tüm ihtişamıyla güneş görünüyor. Doğuş yoluna az evvel çıkmış, üzerine doğduğu herkese gülücükler saçıyor....

Şafaklar tutuşuyor Gözlerimdeki coğrafyalarda canim babam halk ve sanat savası Hayat damla damla Her attığım adımda Bir şeyleri tetikliyor Yılmaz bana anlamadım bu hayati sanirim. Hayat devirim getirmemize karşı Konuşsam baharlar Dökülecek belki Sussam yağmurlar ve sonda bir gün umutlarımıza kızıl güneş doğacak Babam Yılmaz Belli ki bir ses değecek...

Yazar idim. Gazetenin üst köşesinde köşe yazarıydım. Gazete sayfalarım kaç yılın ekilmişiydi. Ve hepsi de bereketli bir hasadın toplanmışıydı. Yıllardır yazdığım bu gazete köşesinde acılarımı döküyordum. Ağacın dalından olgunlaşmış meyveyi döktüğü gibi… Çünkü yazılar benim pınarımdı ve pınarımdan su içirirken, pınarı yalnız bir su kaynağı olarak bırakmazdım. Pınarın başında okuyucuları...

Öyle kolay değildir Yaralanmış yüreğe merhaba diyebilmek, Merhem olabilmek Onlara sözler kafi olmaz Hissedebilmeleri için Çaba mücadele etmek gerek…. Kolay değildir Yara almış yüreğe merhem olmak, Onlar çay misali demlenmeyi bilendir, Suskunlukları,sevmeleri sevişmeleri Destandır,efsanedir… Kısacası Azizim Her yüreğin harcı değildir Uzaklara dalıveren kadınlara dokunabilmek, Önce yüreğini kazanmalısın Çünkü onlar bedenleriyle...

https://www.youtube.com/watch?v=-tcVsQCjbV0

Sanattan anlamaz şiir okumaz Hep boşu boşuna yaşıyor cahil İğne iplik bilmez nakış dokumaz Aklı ermez aklı şaşıyor cahil * Hiçbir şey üretmez boş laflar çoktur Keyfi yerindedir bak karnı toktur Toplumdan milletten haberi yoktur Bu vebali nasıl taşıyor cahil * Tutuşmuş bu harıl harıl yanıyor Kimi biliyor ki kimi...