KÖMÜR KARASI YÜZLER

Yine bir maden çöktü

Aldı insanların ömrünü

Evlerin bacası acı tüttü

Kaç tane ev acıyla çöktü

Hep gördüler kara altını

Zaten mezardı yaşadığı

Siyahtı aldığı paraları

Damlayan teri simsiyahtı

Adı maden işçisi

Nasırlıydı hep elleri

İnsanlık doluydu içi

Kömürdü akıttığı terleri

Yerin altından çıkardın hep karaltın

Maden oldu senin mezarın

Korkma kimsede kalmaz ahın

Neylersin kara imiş bahtın

Orası kömür ocağımı

Yoksa azrailin kucağımı

Maden alıyor insanların canını

Söndürüyor yanan ocakları

Kocasız bırakıyor kadınları

Babasız bırakıyor çocukları

Söndürüyor hep ocakları

Siyah altın ile dolduruyor mezarları

Görmüyor hiç güneşi

Toplarken siyah madeni elleri

Siyah maden onun ekmeği

Kutsaldır madencinin alın teri

Bir maden çöktü yine

Ateşler düştü yüreklere

Gömülduler siyah elleriyle

Kömür karası vardı yüzlerinde

Evin direği düştü yerlere

Ağıtlar yükseldi her evde

Ateşler yanıyor yüreklerde

Kömür karası var kefeninde

Canını aldı kara altın

Altın değil Kara imiş bahtın

Maden oldu mezarın

Hep çıkarıyordum kara altın

Kömür karası yüzler

Hepsi nasırlı eller

Yorgun duruyor bedenler

Ölüme gittiler beraber

Dost oluyorlar azrail aleyselamla

Ölmeden giriyorlar mezara

Ölüm bekliyor yanlarında

Çalışıyorlar maden ocağında

Hep başımız sağolsun diyoruz

Geride kalan yetimleri düşünmüyoruz

Hep birlikte üzülüyoruz

Sonra yine unutuyoruz

Şair olmasa

Şiir olmaz

Şiir olmasa

Şarkı olmaz

Şiir yazmaya çalışan

Şiir yazdığını sanan

Kendi kendini kandıran

Hayalci şair Metin Özdoğan