BENDEN GERİYE BEN KALDI

1.BÖLÜM

Rüzgâr dağa kulak verse,

Duyar mısın çığlığımı.

Yağmurlar sokak lambasına selam dururken,

Gözlerim her gün takvim yaprağında.

Bilmez misin ki, Gönül Dağı yıkıldı.

İçinde bir ben , benden de ben kaldı.

2. Bölüm

Gurbetin kapısı nerede ?

İki çift gözün arkada bıraktığı, senin yüreğin…

Son ifadesini sunarken şarap içerek,

Kadehime gözlerini gömdüm.

Ve bildim ki ,

Vaz geçtim kendimden, benden de ben kaldı.

3.Bölüm

Kalem sende mi? “Son ”diyorsun,

Yarın güneş doğacak.

Güneşi sen mi doğuruyorsun?

Zihnim silindi , ruhum sende kaldı.

Gönül çeşmesi kurudu, gözlerim…

Bildiğim bir şey var , benden de ben kaldı.

4. Bölüm

Bahar tohuma muhtaç,

İlkbahara dönen gözlerin.

Ilk busesi bıraktığı yanağımda,

Nâr çiçeği gören gözlerim,

Tadına bakmadan yol aldı.

Bildim ki, görmek bir şey değil,

Tadına varmak gerek. Benden de ben kaldı.

5.Bölüm

Son gölgeye düşen tenin ,

Yağmur damlası olup uçtu.

Hafızamda kalan iki mısrada,

Bir sen kalmadın.

Toprağa bulanmış yüreğim,

Gönül çeşmende hayat buldu.

Gün ışığım ol, Benden de ben kaldı.

6. Bölüm

Heybetli yürekler, diz çökmez.

Önünde diz bağlarım çözüldü.

Kükreyen gözlerim, yağmur damlası.

Rüzgâr artık esmiyor,

Fırtınalar, kasırgaya döndü.

Saçların, burnumun direğini kırıp,

Son kapının önünde , Benden de ben kaldı.

7.Bölüm

Vedalar ne ağırdır. Yedi göğün anahtarı,

Hüznün çemberine sarılan bileğim,

Son veda busesini ararken ,

Gölgeye gizlenen niye hep ben oluyorum .

İnsan kendi gölgesinde huzur bulur mu ?

Aradığım gölgem değil, gölgemi sisleyen perden.

“hoşça kal” demeyeceğim. Direnip tüm vedalara,

Güne son çehremi koyup,

Son vedayı, gölgeme vereceğim.

8.Bölüm

Yaşam/ ölüm arasında ne fark var?

Diri bedenler toprak, Nefisler nerede belli değil,

Kısa soluklanmak , Nefesinde huzur,

Gözlerinde güneş, avuçlarında ben …

Ben / Beni parmaklarında terk ettim.

Sonra dönüp kendime , topraktan seni ve beni …

Bizi sil bastan inşa edip , kuytu köşelerde,

Heceleyerek , kör ebe oynadım.

9.Bölüm

Kanlı Ay geçesi, ne bilirdim ateş düştü.

İzlerken Ay’ı, parmakların, parmağımdan gitti…

Son nişane toprağa düşerken,

düşen aslında ruhumdu.

Kendimden gittim, Sende kaldım.

Duvarlar yıkarken, yenilerini kendi ellerimde ,

kendim inşa ettim.

Ruhumu zincirlere vurarak , ayaklarımı prangaladım .

Damarlarımı boşaltıp, ismini hece hece doldurdum.

Son duayı edip tanrıya,

Hançeri sırtıma ben sapladım.

Kırıp tüm kemiklerimi , toz ,toprak yapıp,

Seher vakti fırtınaya ben savurdum .

Kanlı Ay geçesi, ruhumu / tenimi yaratıcıya,

İkimiz adına…hediye ettim.

Sen nefes aldın.

Ben tanrımla baş başa kaldım.

10.Bölüm

Gölgemin ardındaki gerçek nedir?

Buğulu gözlerinden yansıyan Işık,

Sen misin ? Gizlediğim gerçek mi?

Bildiğim nedir ki ? Son cümlem o olsun.

Zaman ne kadar hızlı, ayaklarım dermansız,

Yavaş olan ruhum mu ? Gölgem mi?

Ardına gizlenen neden benim .

11.Bölüm

Dermansız kaldığıma bakma ,

Yürürüm gözlerin takip etsin ruhumu .

Feri sönse de ruhumun , toprak ateş olur yakar .

Işık olur , teninde doğarım her gün doğumu,

Bilirsin kapında duran çakıl parçası benim .

Gölgeler / Ogün Orpars