YAPRAKLI KOYU

Bu akşam girdim denizin koynuna,

Kulağıma aşkı fısıldadı.

‘’Eyyamcı heveslerden uzak dur!’’ dedi bana.

Bir dalga bıraktı ardınca

Böylece başladım yeniden

Kahroluş sanatına.

***

Özlemi büyüdü,

O ilk gece heyecanının,

Gelip yapıştı deniz, kalemimin dudağına;

Döküldü ışığı nihan yıldızlar suya,

Savruldu yaldız oldu küller yakamozlara;

Su yaktı beni.

Hani senin gözlerinin özendiği o mavi var ya

Kapılıp gitti aslolan bir girdaba.

Aşk akıtırken her umman bağrıma

Islattı kalbimi yağmur, deniz, dalga,

Gözümün kurumayı unutan yaşı

Ve kan.

***

O yüzden rutubetli hislerim oldu belki.

Belki o yüzden hasretini

Bir sarmaşığın sürgününe aşılayıp

Öleyaza tırmandığım hayat volkanına

Bir anlam katıp gülüşünle

Umutveren gelişim

Umutkıran gidişimle

O yüzden belki alevden bir ıslaklığın mührünü vurdum

Her nefesime.

***

Ve tenha koyların dökülü yapraklarına

Sarmalanıp kefen niyetine durmaksızın

Secdeye varır gibi

Her soluyuşuma sebep seni yordum.

Bilesin ki seni ben

Aşk yaratılmadan evvel seviyordum.

YUSUF GÖKBAKAN