YAĞMUR SONRASI

Yağmur son kez saçıma düştü,

Takvim yaprağının, akrep / yelkovanın,

Günlerin yada ayların/ yılların anlamı kalmadı.

Her gece / gün sabaha erişse parmak uçlarım sızlar…

Buz kesen elimde , tomurcuklar biterken,

Artık hiç bir şey kalmadı.

Anlıyorum vakit…

Elveda .

Ne sabaha / ne geceye vedam,

Vedam kendime .

Duymayacağın tüm kelimeleri ,

Yüreğimde ninniler söyleyip uyuttuğum ateşi ,

Sırtıma vurup vedalarımı alıp gidiyorum .

İnsan , kimi toprağa, kimi suya ulaşır .

Tüm vedalar acıdır.

Ben acı olanı seçiyorum ,

Tanrının yedi cehenneme koyduğu mahzenlere,

Ateşe yürürken,

Dönmüyorum, kendime gidiyorum.

Vedalar hüzündür ,

Hüznümü , son sürgünde…

Prangalanmış gönlümün dip kuyularında,

Gözlerime çekilen sonsuzluk mührünü,

Kendimi atıp cehennem ateşine ,

Sana oradan yedi kuleyi bırakıyorum.

Oradan izle …

SÜRGÜN/ ogün orpars