Deneme/İnceleme

 İsmail SOYDAN İnsan, beyaz bir sayfada küçük, masum bir nokta misali belirir önce. Aramıza teşrif ettiğinde ise korunmasız ve zeval bulmaya yatkın bir çaresizlik içindedir. Eğer bir aile ortamına doğmadıysa yaşama şansı yoktur; demek istemiyorum ama iyi biliriz ki insan yavrusunun yeryüzünde yeşerip boy vereceği en elverişli ve verimli toprak...

Günün en kırılgan saati akşamüstüdür. Gövdesi hep aynı kalırken rengi, kokusu, dokusu sürekli değişen bir zaman aralığı… İnsan o saatlerde kendini olduğu gibi bulur ya da olduğuna inandığı kişiye biraz daha yaklaşır. Benim için akşamüstü, bir açıklığın kıyısında durup nefesimi duymaya çalıştığım bir eşik gibidir. Sokakların gölgeleri uzamaya, kuşlar günün...

Aşk ve yalnızlık, insanoğlunun en eski ikilemi, kalbin bir yanı güneşi çağırırken öteki yarısının gölgeye yaslanma ısrarıdır. Belki de bu yüzden aşkın en parlak anlarında bile içimizde titreyen küçük bir yapayalnızlık çanı çalar. Bir sevgilinin dokunuşu, bir bakışta eriyen mesafeler ya da aynı yastığa bırakılan iki soluk bile insanı bütünüyle...

Aralık, yılın en sessiz eşiğidir. Günler kısalırken zamanın adımları da ağırlaşır. Sanki takvim, bir anlığına derin bir nefes alır. Rüzgâr sokaklara ince bir serinlik bırakır, ağaçlar çıplak dallarıyla göğe usulca dokunur. Bu ay, doğanın kelimeleri fısıltılarla söylediği bir şiire benzer. Aralık hem bir bitişi hem de yaklaşan başlangıcın ayak seslerini...

Yazın telaşını üzerinden yeni atmış bir mahallenin içinden, ağır ağır yürüyen bir mevsimdir sonbahar. Ne tam gider ne tam kalır, insanın içindeki geçişleri de aynı kararsızlıkla dürter. Böyle zamanlarda, sokaklarda dolaşan bir çocuğun ayak izleri daha bir duyulur olur. Sanki mevsimin sarısını, turuncusunu, dalgalı rüzgârını kendi nefesiyle taşıyormuş gibi… Sonbahar,...

Sevdiğim ,kardeşim gibi gördüğüm Ramazan  titrek duygulu bir  sesle aradı bir akşam üstü. Ali abi ,,”sayende çok mutlu ve huzurluyum” dünyanın en zengin insanı da malvarlığı ve parası çok olan değil ,elindekinden Allah rızası için infak edendir dedi. Dedim hayır olsun ne oldu ,sen gittiğin yerlerde yemekten arta kalanları toplar...

Bizler büyürken bir taraftan da zaman değişti. Masallar bile eski havasında değildi. Pinokyo daha büyük yalanlar söylüyor, bal kabakları atlı araba olmuyordu. Yedi Cüceler Pamuk Prenses’i uyandırmaya çalışmıyor, Rapunzel’in saçları uzamıyor böylece prens kuleye tırmanamıyordu. Keloğlan da artık şarkı söylemiyordu. İnsanlar bencilleşti, saygı, sevgi bitti, yalan had safhaya çıktı, arkadaşlık,...

Gökyüzünün bir hafızası olduğuna inanmak, belki de insanın kendi unutkanlığına bir teselli arayışıdır. O sonsuz maviliğin, ufacık bir bulutun gölgesini bile tutabildiği hâlde, insan kalbinin en berrak anılarını taşıyamayışına içerlemesinden doğar bu inanç. Ben de yıllardır göğe bakarken bu tuhaf yanılsamanın kıyısında dolaşıyorum. O büyük ve değişmeyen kubbe, gerçekten de...

Bugüne kadar uzanan insanlık tarihine baktığımızda yaşamı doya doya sevdirecek, hayatın kıymetini gösterip mutluluğu yaşatacak, tüm insanların kalbini huzurla, tebessümle dolduracak bir sevgi dünyasının yaratılamadığını görürüz. Bu konuda fazla söze gerek! İnsanlık, mutluluk yaratmada yetersizdir. Birinci yüzyılda; açlık, sefalet, kaba kuvvet, tecavüz, kaçırma, kıskançlık, yaralama, öldürme, hırsızlık, hile, haksız kazanç...

İnsanı anlamaya çalışmak, zamanın akışını avuçlarında tutmaya uğraşmak gibidir; tutmaya yeltendikçe kaçar, kavradığını sandıkça şekil değiştirir. İnsan, doğduğu andan itibaren bir bilinmezlik çemberinin içine bırakılır ve bu çember, yaşam boyunca genişlemek yerine derinleşir. Dışarıdan tanıdığımızı sandığımız kişi, içeride bambaşka bir hikâye taşır; kendi kendimize bile itiraf edemediğimiz yönlerle dolu bir...

“Okumanın Yazıya Dönüşen Sessiz Mimarisi”   İlk kez bir kitabın kapağını araladığım günü düşündüğümde, hafızamda hâlâ o tozlu, loş ışıklı kitapçı belirir. Rafların arasında dolaşırken elim, kimsenin fark etmediği bir köşede sessizce bekleyen ince bir kitaba uzanmıştı. Sararmış sayfaları hafifçe hışırdamış, sayfaların arasından, adını bilmediğim bir dünyanın rüzgârı yüzüme çarpmıştı....