AŞKIN ZAMANLA DANSI

Aşk, bir zamanlar bir anlık bir bakıştı, bir sözcük belki ya da o hiç beklenmedik an. Bir bakışla başladı, sonra yavaşça zamanın dokusunda bir iz bıraktı. O iz, ne kadar silmek istesek de, bir şekilde kalır. Aşk, geçmişin ve geleceğin arasında bir köprü kurar. Geçmişin hatıralarıyla sarar, geleceğin belirsizliğine umut bırakır. Birinin kalbinde hem bir zaman var hem de bir sonsuzluk. Aşk, bir anda ve bir ömürde var olabilen bir his değil; o, bir zamanın ötesinde varlık bulur, bir yaşamın derinliklerine iner. Bazen geçmişte yaşadığın bir anı, geleceğe doğru bir adım gibi hissedersin. O anı hatırladığında, aslında hiç kaybolmamış bir şeyin içindesindir.

İlk aşk, sanki zamanı yok eder. Bir an gelir, dünya durur gibi hissedersin. O anı, bir nefes gibi derin, bir dokunuş gibi sıcak tutarsın. Çünkü o an, aşkın en saf halidir; zamanın katı kuralları yoktur. İki insan bir araya geldiğinde, birbirlerine sarıldıklarında, sanki bütün evren onların etrafında döner. Bir başka deyişle, aşk aslında zamanın kendisini aşar. İki insan, sadece birbirlerine bakarak tüm zamanları birbirine katıp, geçmişin ve geleceğin birleştiği bir an yaratırlar. O an, ne dün ne de yarındır, sadece o anın içindeki iki ruhun birleşimidir. Her şey o anı var eder, o an her şeyi var eder.

Ama aşk, zamanla başka bir hâle bürünür. Biraz daha karmaşıklaşır, derinleşir. O ilk bakıştaki masumiyet kaybolur; yerine bir sürü anlam, bir sürü soru gelir. Her bir anı birlikte yaşarken, gözler birbirini daha çok okur, yüreğin derinliklerine inmeye başlarsınız. Çünkü aşk, sadece duygusal bir bağ değil, aynı zamanda bir keşif yolculuğudur. Karşıdaki kişiyi tanıdıkça, bir de kendini tanımaya başlarsın. Kimse aşkın ilk heyecanını tam anlamıyla kaybetmez, ama zamanla o heyecanın içinde bir dinginlik, bir bilgelik ortaya çıkar. Aşk, olgunlaştıkça, tıpkı bir şarap gibi derinleşir.

Ve belki de en garibi, aşkın her zaman zamanla var olmasıdır. Çünkü aşk bir varlık değil, bir süreçtir. Bir süreç ki, bir zaman gelir ne kadar güçlü olursa olsun, bazen sadece durmak gerekir. O durma anında, aşkın ne kadar güçlü olduğunu anlamak için sessizliğe ihtiyaç duyarsınız. Birbirinize bakarken, bazen kelimelere gerek yoktur. Zaman o kadar ağırlaşır ki, sadece kalp atışları ve gözlerdeki anlam yeterlidir. Aşk, bazen sessizliğin içinde en güçlü hâlini bulur. Çünkü sesli aşk, duyulması gereken bir şey değil, hissedilmesi gereken bir duygudur.

Aşk ne geçmişte sıkışıp kalır ne de gelecekte kaybolur. O, her zaman burada, o anda var olur. Geçmişin anılarını taşır, geleceğe umut bırakır. Bir ömür boyu süren bir yolculuk gibi değil, her anı içinde derin bir anlam barındıran bir dans gibidir. Zaman ne kadar değişirse değişsin, iki ruh bir araya geldiğinde, bütün zamanlar birbirine sarılır.

Bir zaman gelir, insan “ne zaman” sorusunu sormaz. Çünkü aşk, bir zaman sorusu değil, bir varlık sorusudur. O, hiç bitmeyen bir sürecin içindeki anları bulmaktır. Aşkı zamanla tanıdıkça, aslında zamanı tanımaya başlarsınız. Zamanın ötesindeki bir şeye, bir insanın kalbinde bulduğunuz sonsuzluğa dönüşürsünüz. Birbirinizi sararken, belki de tüm evreni kucaklamış olursunuz. O an, ne geçmişin yankıları vardır ne de geleceğin endişeleri. O an, sadece o anı birleştiren iki kalbin derinliği vardır.

Ve en sonunda, aşk sadece iki insan arasında değil, aslında zamanın kendisiyle kurulan bir ilişkidir. Zamanı sevdiğinizde, o zaman size geri döner. Ne kadar yıllar geçse de, aşkın izleri asla silinmez; çünkü aşk zamanın içindeki bir iz bırakır. Birbirinize dokunduğunuzda, belki de evrenin her köşesine dokunmuş olursunuz.

YALÇIN SEVİM / SEVİMLİ ŞAİR