Karanlıkta Bir Gölge 

Zifiri karanlıkta kalmış yüreğim.

Her yerde cesetler.

Kaç kişi öldü içimde,

Kaç kişiyi öldürdüm bedenimde? 

Duyduklarım kiminle alakalı bilmem,

Gördüklerim benimle kesin.

Kollarımda kaybedilen ruhlar…

Neredeyim nerede kaybolmuştum ben?

Kendimi kurtaramam sanki,

Kimi çağırsam sahte kime bağırsam gölge. 

Her gözyaşının farklı hikayesi vardı yüzümde. 

Ağlayan sadece gözler değildi, 

Yürek de ağlardı şayet seslice şayet sessizce.

Kimin uğrunda hisseden var mıydı ki?

Gören olsa da sormaz. 

Kalbimin ateşini kim söndürdü?

Gözyaşlarım mı?

Gözlerimi kim ıslattı peki?

Kalbim mi?

Döngüler içinde kayboldum.

Neredeyim bilmiyorum…

Bakan gözler görür gözlerimi, 

Kimse kalbime bakmak istemezdi.

Harabe bir yere kim bakmak isterdi ki?

Kırılan pencereleri kırdılar,

Gıcırdayan merdivenleri kullandılar,

Kapıları yumrukladılar,

Resimleri yaktılar, fotoğraflar hariç.

Korkuyorum, dışarıdan belli etmesem de.

Nefret ediyorum yabancılardan.

En çok hasarı tanıdıklarım verse bile…

Ve yalnız kalmıştı insan. 

Yanlız kaldıkça kaybetmişti, yalnız kaldıkça kazanmıştı belki de…

 İrem BALABAN