Yalnızlık

(Türkçe-Azerice Çevirisi ile beraber…)

Yan komşunun hüzünlü müziği kesildi. Inna ayaklarını yatak odasından mutfağa sürükledi. Evin arkasından esen kuzey rüzgarı durmuştu ve pencereler artık takırdamıyordu. Buzdolabının kapısını açtı, birkaç kasap sosisine, dilimlenmiş Hollanda peyniri, tütsülenmiş sosis, bir parça salam, yarım elmaya baktı ama yemek istemedi, ne aradığını bilmiyordu. . Masanın üzerinden eski, solmuş dolaplara baktı. Mutfağa neden geldiğini hatırlamıyordu. Duvarda asılı olan yapay çiçeklere baktı ama bu imkânsızdı. Birkaç kez mutfağa geliyor ve neden geldiğini unutuyor. Her yere, her nesneye dikkatle bakmasına rağmen hiçbir işe yaramıyordu. Yavaşça tekrar yatak odasına döndü. Odanın ışığını geçip pencereye yaklaştı. Bütün ışıklar ve avlu lambaları kapatılmış, etrafı karanlığa gömülmüştü. Zifiri karanlıkta tek bir yaratık bile görülemiyordu. Ara sıra camlara çarpan yağmur damlaları duyulmaz hale geliyordu. Evin yakınından geçen ıslak yolda tıslayan arabaların sesi de azalmıştı. Uyumak üzere olan bir adam gibi şehir, gecelik gibi sessiz bir karanlığa bürünmüştü. Inna, Nuh’un zamanından kalma olmasa da yine de oldukça sağlam olan yatağındaki gece lambasının ışığında oturdu. Gözlüğünü çıkarıp komodinin üzerine koyduğunda akşam ilacını almadığını hatırladı. O da mutfağa su getirmek için gidiyordu!!! Bu geziyi unutmamak için eline ilacı alıp mutfağa gitti, ilacı bir bardak suyla içti.
Yatağına uzandı, yan döndü, gece lambasını yaktı, gözlerini kapadı ve uykuya dalmaya çalıştı. Hiç uykusu yoktu. İçini bir kaygı kaplıyordu. Bugün de her üç günde bir olduğu gibi akşam saatlerinde arkadaşlarıyla arayıp kafeteryaya gitmek zorunda kaldılar. Kişiye bir fincan kahve, çeşitli tatlılar veya bir porsiyon kek alıp bir kenara oturmaları gerekirdi. O zaman tatlı tatlı konuşmalı, geçmişi hatırlamalı. Ancak aniden arkadaşının sağlığında bir sorun ortaya çıktı ve doktorlar ona yataktan çıkmasını tavsiye etmedi. Inna arkadaşı için çok endişeliydi. Onu rahatsız etmemek için telefonda şifa isteyen birkaç sözle işinin bittiğini düşündü. Belki de arkadaşının hastalığı bugün onun kaygısına, kafa karışıklığına ve unutkanlığına neden olmuştur. Yarın ilk iş bir taksi çağırıp onu görmeye gitmekti. Bunun için iyi uyuması ve zayıf bacaklarına güç toplaması gerekiyordu. Gözlerini kapattı…
Ne hikmetse, gözlerini kapatır kapatmaz rahmetli annesi gelip gözlerinin önünde durdu. Annesinin bu rüyası, Alzheimer hastası olduğu hayatının son yıllarına denk geliyordu. Annesi onu dinledi ve uzun süre konuşmadan ona baktı. Bazen Inna’ya sanki annesi ona değil de içine bakıyormuş gibi geliyordu. Belki annesi onu hiç görmemişti.
O dönemde İnna üç işte çalışıyordu, annesine gerektiği kadar bakamıyordu ve onu bir huzurevine yerleştirmişti. Annesini yalnızca hafta sonları ziyaret edebiliyordu.Onun kollarına atılır, bahçede yürür, temiz hava alırlardı. Inna çocukluğundan hatırladığı anıları anlatırdı. Annesi onu hiçbir anlam ifade etmeyen bir bakışla dinliyor, ara sıra yanağına hafif, alaycı bir gülümseme yerleştiriyordu.
Inna’nın kafası karışırdı:
– Ah, seni yaşlı şeytan – derdi. – Sen kendi dünyandasın ve ben radyo gibi kendi kendime konuşuyorum…
Annesi onun sözünü kestiğinde:
– Baban savaştan döndü mü? – diye sordu.
> Inna babasını görmemişti. Annesi ona hamileyken babası cepheye götürüldü. Öldü mü, geriye ne kaldı diye bir haber alamadılar. Annesiyle de bu konuyu hiç konuşmamıştı çünkü annesi tüm akranlarının onun gibi bir babası olmadığını görmüş ve bunu bir norm olarak kabul etmişti. Annesinin aniden babasını hatırlamasına şaşırdı. İnna ilk defa babası hakkında bir şeyler öğrenmek istedi, ona birçok soru sordu ama cevap alamadı, annesi alaycı bir gülümsemeyle gülümsemeye devam etti.
En son annesini ziyarete gitti. Masaya oturup çay içiyorlardı. Aniden annesi onun elini tuttu ve sabırsız elleriyle sıkmaya başladı. Uzun süre gözlerinin içine baktı. Sanki annesi gözlerinde eksik bir şeyi arıyordu.
– Beni evime götür Inna! – Annesi dedi. Sesinde acı bir hüzün vardı. Inna gözlerini kapatır kapatmaz karşısında durduğu yüz ifadesi buydu. – Eve gitmek istiyorum! – Annesi ona yalvarıyordu. Ancak onu eve götürecek zamanı yoktu.
– Bugün değil! Sonraki ziyaret. – Inna dedi.
Annesi ısrar etti:
– Beni eve götür Inna! – titreyen parmaklarıyla ellerini tutmaya çalıştı ve solgun yanakları morardı.
Inna annesine sarıldı:
– Bak, sana söz veriyorum. Bir dahaki sefere seni evine götüreceğim. – dedi, bunun annesiyle son görüşmesi olduğunu nereden biliyordu? O olayın üzerinden elli bir yıl geçti. Artık Inna annesini her hatırladığında, Tanrı da onun son buluşmasını hatırlıyorve bunu bir alışkanlık olarak kabul ettim. Annesinin aniden babasını hatırlamasına şaşırdı. İnna ilk defa babası hakkında bir şeyler öğrenmek istedi, ona birçok soru sordu ama cevap alamadı, annesi alaycı bir gülümsemeyle gülümsemeye devam etti.
En son annesini ziyarete gitti. Masaya oturup çay içiyorlardı. Aniden annesi onun elini tuttu ve sabırsız elleriyle sıkmaya başladı. Uzun süre gözlerinin içine baktı. Sanki annesi gözlerinde eksik bir şeyi arıyordu.
– Beni evime götür Inna! – Annesi dedi. Sesinde acı bir hüzün vardı. Inna’nın gözlerini kapatır kapatmaz karşısında durduğu bu yüz ifadesiydi. -Eve gitmek istiyorum! -Annesi ona yalvardı.
Tam olarak hatırlamıyor, o gün hangi işi veya randevusu olduğunu hatırlamıyor. Ancak onu eve götürecek vakti yoktu.
– Bugün değil! Sonraki ziyaret. – dedi Inna.
Annesi ısrar etti:
– Beni eve götür Inna! – titreyen parmaklarıyla ellerini tutmaya çalıştı ve solgun yanakları morardı.
Inna annesine sarıldı:
– Bak, sana söz veriyorum. Bir dahaki sefere seni evine götüreceğim. – dedi ki: Bunun annesiyle son görüşmesi olduğunu nereden biliyordu? O olayın üzerinden elli bir yıl geçti. Artık Inna annesini her hatırladığında, Tanrı da onun son buluşmasını hatırlıyorve bunu bir alışkanlık olarak kabul ettim. Annesinin aniden babasını hatırlamasına şaşırdı. İnna ilk defa babası hakkında bir şeyler öğrenmek istedi, ona birçok soru sordu ama cevap alamadı, annesi alaycı bir gülümsemeyle gülümsemeye devam etti.
En son annesini ziyarete gitti. Masaya oturup çay içiyorlardı. Aniden annesi onun elini tuttu ve sabırsız elleriyle sıkmaya başladı. Uzun süre gözlerinin içine baktı. Sanki annesi gözlerinde eksik bir şeyi arıyordu.
– Beni evime götür Inna! – Annesi söyledi. Sesinde acı bir hüzün vardı. Inna’nın gözlerini kapatır kapatmaz karşısında durduğu bu yüz ifadesiydi. -Eve gitmek istiyorum! -Annesi ona yalvardı.
Tam olarak hatırlamıyor, o gün hangi işi veya randevusu olduğunu hatırlamıyor. Ancak onu eve götürecek vakti yoktu.
– Bugün değil! Sonraki ziyaret. – dedi Inna.

Annesi ısrar etti:

-Beni eve götür Inna! – titreyen parmaklarıyla ellerini tutmaya çalıştı, kızarmış yanakları morarmıştı.

İnna annesine sarıldı:

– Bak sana söz veriyorum. Bir dahaki sefere seni evine götüreceğim. – dedi ki, Bunun annesiyle son görüşmesi olduğunu nereden biliyordu?

O olayın üzerinden elli bir yıl geçti. Artık Inna ne zaman annesini hatırlasa, Tanrı da son buluşmalarını hatırlasa pişmanlıkla dolmuştu. Annesinin üzgün, yalvaran gözleri onu paramparça ediyordu. “Neden tüm işini bir kenara bırakıp onu evine götürmedi?! Annesinin son arzusunu neden yerine getirmedi? Zavallı kadın öleceğini hissediyordu. Kendi evinde ölmek istiyordu. İnna bunu her hatırladığında bu pişmanlık daha da sinirleniyor ve boğazını düğümlüyor, uykusunu tahtına sürüklüyor…

İnna uyuyamıyor, yastığı taşa dönmüştü. Başıyla yastık arasında İncil gibi ezilen kulağı alev aldı ve yandı. Ayağa kalkıp yastığı çevirdi. Bu yüz biraz serin ve rahattı. “Uyumalı ve dinlenmeliydi. Yarın arkadaşını ziyarete gitmesi gerekiyordu. Yolda en sevdiği tatlılardan birkaçını almalıydı…”

Hayır, bu imkansızdı, yastığın bu tarafı taşa dönüyordu ve incir gibi ezilmiş olan gulag, tekrar ateş ederek yanmaya başladı. Inna diğer tarafa döndü. Faydası olmadı, sanki balı taşla doldurmuşlardı. Ayağa kalkıp yastığa hafifçe vurdu. Sırt üstü yatıyordu. Tahtta uyuyordu, karanlık odada tavana bakıyordu. Tavanın ortasından sarkan küçük bir abajur gözle görülür şekilde sallanıyordu. Dikkatini yoğunlaştırarak bakışlarını ona odakladı. Abajur sallanıyordu. Tavan da onunla birlikte alçalıyordu. Halüsinasyon görüyor gibiydi. Yüzünü çevirdi. Gözlerini duvara çevirdi ve tavana bakmamaya çalıştı. Aniden odanın küçüldüğünü, duvarların üzerine yıkıldığını hissetti. İçinde bulunduğu zifiri karanlık onu paniğe sevk etti. Korkudan nefesi kesilmişti, çığlık attı ve ayağa fırladı. Yatağa oturdu ve heyecandan titremeye başladı. Vücudunu soğuk bir ter kapladı. Yanındaki gece lambasını açtı. Gözlüklerini komodinin üzerine taktı. Odanın tavanını, annesinin resminin asılı olduğu karşı duvarı, gardırobun arkasındaki duvarı inceledi. Ona odanın tavanı gerçekten biraz alçaltılmış ve duvarlar hafifçe öne doğru eğilmiş gibi görünüyordu. oda gözle görülür biçimde küçülmüştü. Böyle hissetmek onun daha da titremesine neden oldu. Durmaksızın nefes almaya başladı. Kalbinin zayıfladığını hissetti. Komodinin üzerinden cep telefonunu alıp acil servisleri aradı. Ambulans gelene kadar Inna, titreyen bir telefon gibi titreyerek yatakta oturuyor. O da yanındaki acil durum butonuna basarak kapıyı açtı. İki genç sağlık çalışanı nabzını kontrol etti, göğsünü dinledi ve tansiyonunu ölçtü.

-Tansiyonunuz yüksek! – dediler. Ona ilk yardım yaptılar ve sakinleştirici enjekte ettiler. – Yakında her şey düzelecek.

Onların gelişi Inna’yı biraz sakinleştirdi, enjeksiyon da etkisini gösterdi, titremeleri azaldı. Ayrılmaya hazırlanan genç sağlık çalışanlarını gören İnna:

– Hayır doktor bey, durumum çok kötü. – dedi.

Genç sağlık çalışanları birbirlerine baktılar ve gülümsediler:

– Biz doktor değiliz.

– Yapmıyorum yeterli hava var. – dedi.

– Bu biraz sonra geçecek.

Inna ısrar etti:

-Hayır Sayın Doktor, bu değil kan basıncıyla alakalı. Nefes alabiliyorum. Beni hastaneye götürün. Bu durumda evde kalamam.

İnna’nın uzun ısrarı üzerine acil servis görevlileri onu ayrıntılı bir muayene için hastaneye götürmeye karar verdiler, onu yatak örtüleriyle birlikte kollarına aldılar ve yavaş yavaş onu arabaya bindirin.

Hastanenin acil servisinde yaşlı, soluk tenli, zayıf bir adam oturuyordu, bir eli göğsüne bastırılmış, diğeri onu destekliyordu. Inna kaydı geçti ve nöbetçi doktoru beklemek için yanına oturdu. Titremeleri durdu, biraz sakinleşti ama yine de doktorun düzgün bir şekilde muayene edilmesini beklemek zorundaydı.

-Affedersiniz, nöbetçi doktor geç gelecek mi?- Sonra Inna adama sordu. ona.

– Bilmiyorum. – Kolundaki acıya direnmeye çalışan adam kısa bir cevap verdi.

İsteksiz cevabı İnna’yı tatmin etmedi:

– Ne zamandır bekliyordun? – diye sordu.

Adam yavaşça ona döndü:

-İki saatten biraz fazla olacak.

– Bu bir utanç. – Inna kendi kendine dedi. – Bu kadar acil bir yardım yok!

– Doğru ama başka yolu yok. Bu büyüklükteki bir hastanede tek doktor görev yapıyor ve hasta sayısı hesaplanamayacak kadar çok. Aynı zamanda acil servise de bakıyor. Bu hamleyle yarına kadar buradayız.

İnna muayene için saatlerce beklemek zorunda kalacağı için üzülse de kısa sürede sakinleşti. “Nerede acelesi var, uykusu yok zaten!” – diye düşündü.

-Kolunun nesi var? – diye sordu adama.

İsteksizce:

-Merdivenlerden düştüm, – dedi.

-Acıdı mı baktı? . Kolundaki ağrı yüzündeki ifadeden ve gözlerinin içinden okunabiliyordu.

Adam başını salladı ve “evet” dedi. br />Inna nasıl düştüğünü hayalinde canlandırdı. merdivenleri ve kolunun nasıl yaralandığını. Sanki ruhundaki acıyı hissetmiş gibi eti ürperdi. İçinde “muhtemelen

Genç sağlık çalışanları birbirlerine baktılar ve gülümsediler:

– Biz doktor değiliz.

– Yeterli havam yok. – dedi.

– Bu biraz sonra geçecek.

Inna ısrar etti:

-Hayır Sayın Doktor, bu değil kan basıncıyla alakalı. Nefes alabiliyorum. Beni hastaneye götürün. Bu durumda evde kalamam.

İnna’nın uzun ısrarı üzerine acil servis görevlileri onu ayrıntılı bir muayene için hastaneye götürmeye karar verdiler, onu yatak örtüleriyle birlikte kollarına aldılar ve yavaş yavaş onu arabaya bindirin.

Hastanenin acil servisinde yaşlı, soluk tenli, zayıf bir adam oturuyordu, bir eli göğsüne bastırılmış, diğeri onu destekliyordu. Inna kaydı geçti ve nöbetçi doktoru beklemek için yanına oturdu. Titremeleri durdu, biraz sakinleşti ama yine de doktorun düzgün bir şekilde muayene edilmesini beklemek zorundaydı.

-Affedersiniz, nöbetçi doktor geç gelecek mi?- Sonra Inna adama sordu. ona.

– Bilmiyorum. – Kolundaki acıya direnmeye çalışan adam kısa bir cevap verdi.

İsteksiz cevabı İnna’yı tatmin etmedi:

– Ne zamandır bekliyordun? – diye sordu.

Adam yavaşça ona döndü:

-İki saatten biraz fazla olacak.

– Bu bir utanç. – Inna kendi kendine dedi. – Bu kadar acil bir yardım yok!

– Doğru ama başka yolu yok. Bu büyüklükteki bir hastanede tek doktor görev yapıyor ve hasta sayısı hesaplanamayacak kadar çok. Aynı zamanda acil servise de bakıyor. Bu hamleyle yarına kadar buradayız.

İnna muayene için saatlerce beklemek zorunda kalacağı için üzülse de kısa sürede sakinleşti. “Nerede acelesi var, uykusu yok zaten!” – diye düşündü.

-Kolunun nesi var? – diye sordu adama.

İsteksizce:

-Merdivenlerden düştüm, – dedi.

-Acıdı mı baktı? . Kolundaki ağrı yüzündeki ifadeden ve gözlerinin içinden okunabiliyordu.

Adam başını salladı ve “evet” dedi. br />Inna nasıl düştüğünü hayalinde canlandırdı. merdivenlerden ve kolunun nasıl travma geçirdiğinden bahsetti. Sanki ruhundaki acıyı hissetmiş gibi eti ürperdi. İçinde “muhtemelen

Genç sağlık çalışanları birbirlerine baktılar ve gülümsediler:

– Biz doktor değiliz.

– Yeterli havam yok. – dedi.

– Bu biraz sonra geçecek.

Inna ısrar etti:

– Hayır Sayın Doktor, bu değil kan basıncıyla alakalı. Nefes alabiliyorum. Beni hastaneye götürün. Bu durumda evde kalamam.

İnna’nın uzun ısrarı üzerine acil servis görevlileri onu ayrıntılı bir muayene için hastaneye götürmeye karar verdiler, onu yatak örtüleriyle birlikte kollarına aldılar ve yavaş yavaş onu arabaya bindirin.

Hastanenin acil servisinde yaşlı, soluk tenli, zayıf bir adam oturuyordu, bir eli göğsüne bastırılmış, diğeri onu destekliyordu. Inna kaydı geçti ve nöbetçi doktoru beklemek için yanına oturdu. Titremeleri durdu, biraz sakinleşti ama yine de doktorun düzgün bir şekilde muayene edilmesini beklemek zorundaydı.

-Affedersiniz, nöbetçi doktor geç gelecek mi?- Sonra Inna adama sordu. ona.

– Bilmiyorum. – Kolundaki acıya direnmeye çalışan adam kısa bir cevap verdi.

İsteksiz cevabı İnna’yı tatmin etmedi:

– Ne zamandır bekliyordun? – diye sordu.

Adam yavaşça ona döndü:

-İki saatten biraz fazla olacak.

– Bu bir utanç. – Inna kendi kendine dedi. – Bu kadar acil bir yardım yok!

– Doğru ama başka yolu yok. Bu büyüklükteki bir hastanede tek doktor görev yapıyor ve hasta sayısı hesaplanamayacak kadar çok. Aynı zamanda acil servise de bakıyor. Bu hamleyle yarına kadar buradayız.

İnna muayene için saatlerce beklemek zorunda kalacağı için üzülse de kısa sürede sakinleşti. “Nerede acelesi var, uykusu yok zaten!” – diye düşündü.

-Kolunun nesi var? – diye sordu adama.

İsteksizce:

-Merdivenlerden düştüm, – dedi.

-Acıdı mı baktı? . Kolundaki ağrı yüzündeki ifadeden ve gözlerinin içinden okunabiliyordu.

Adam başını salladı ve “evet” dedi. br />Inna nasıl düştüğünü hayalinde canlandırdı. merdivenleri ve kolunun nasıl yaralandığını. Sanki ruhundaki acıyı hissetmiş gibi eti ürperdi. İçinde “muhtemelen

Inna’nın uzun ısrarı sonrasında acil servis görevlileri onu ayrıntılı bir muayene için hastaneye götürmeye karar verdiler. Uzun boylu, zayıf bir adam bir eliyle göğsüne bastırmış, diğer eliyle de onu destekliyordu. Inna kaydı geçti ve nöbetçi doktoru beklemek için yanına oturdu. Titremeleri durdu, biraz sakinleşti ama yine de doktorun düzgün bir şekilde muayene edilmesini beklemek zorundaydı.

-Affedersiniz, nöbetçi doktor geç gelecek mi?- Sonra Inna adama sordu. ona.

– Bilmiyorum. – Kolundaki acıya direnmeye çalışan adam kısa bir cevap verdi.

İsteksiz cevabı İnna’yı tatmin etmedi:

– Ne zamandır bekliyordun? – diye sordu.

Adam yavaşça ona döndü:

-İki saatten biraz fazla olacak.

– Bu bir utanç. – Inna kendi kendine dedi. – Bu kadar acil bir yardım yok!

– Doğru ama başka yolu yok. Bu büyüklükteki bir hastanede tek doktor görev yapıyor ve hasta sayısı hesaplanamayacak kadar çok. Aynı zamanda acil servise de bakıyor. Bu hamleyle yarına kadar buradayız.

İnna muayene için saatlerce beklemek zorunda kalacağı için üzülse de kısa sürede sakinleşti. “Nerede acelesi var, uykusu yok zaten!” – diye düşündü.

-Kolunun nesi var? – diye sordu adama.

İsteksizce:

-Merdivenlerden düştüm, – dedi.

-Acıdı mı baktı? . Kolundaki ağrı yüzündeki ifadeden ve gözlerinin içinden okunabiliyordu.

Adam başını salladı ve “evet” dedi. br />Inna nasıl düştüğünü hayalinde canlandırdı. merdivenleri ve kolunun nasıl yaralandığını. Sanki ruhundaki acıyı hissetmiş gibi eti ürperdi. İçinde “muhtemelen

Inna’nın uzun ısrarı sonrasında acil servis görevlileri onu ayrıntılı bir muayene için hastaneye götürmeye karar verdiler. Uzun boylu, zayıf bir adam bir eliyle göğsüne bastırmış, diğer eliyle de onu destekliyordu. Inna kaydı geçti ve nöbetçi doktoru beklemek için yanına oturdu. Titremeleri durdu, biraz sakinleşti ama yine de doktorun düzgün bir şekilde muayene edilmesini beklemek zorundaydı.

-Affedersiniz, nöbetçi doktor geç gelecek mi?- Sonra Inna adama sordu. ona.

– Bilmiyorum. – Kolundaki acıya direnmeye çalışan adam kısa bir cevap verdi.

İsteksiz cevabı İnna’yı tatmin etmedi:

– Ne zamandır bekliyordun? – diye sordu.

Adam yavaşça ona döndü:

-İki saatten biraz fazla olacak.

– Bu bir utanç. – Inna kendi kendine dedi. – Bu kadar acil bir yardım yok!

– Doğru ama başka yolu yok. Bu büyüklükteki bir hastanede tek doktor görev yapıyor ve hasta sayısı hesaplanamayacak kadar çok. Aynı zamanda acil servise de bakıyor. Bu hamleyle yarına kadar buradayız.

İnna muayene için saatlerce beklemek zorunda kalacağı için üzülse de kısa sürede sakinleşti. “Nerede acelesi var, uykusu yok zaten!” – diye düşündü.

-Kolunun nesi var? – diye sordu adama.

İsteksizce:

-Merdivenlerden düştüm, – dedi.

-Acıdı mı baktı? . Kolundaki ağrı yüzündeki ifadeden ve gözlerinin içinden okunabiliyordu.

Adam başını salladı ve “evet” dedi. br />Inna nasıl düştüğünü hayalinde canlandırdı. merdivenleri ve kolunun nasıl travma geçirdiğini. Sanki ruhundaki acıyı hissetmiş gibi eti ürperdi. İçinde “muhtemelen- Inna kendi kendine dedi. – Bu kadar acil bir yardım yok!

– Doğru ama başka yolu yok. Bu büyüklükteki bir hastanede tek doktor görev yapıyor ve hasta sayısı hesaplanamayacak kadar çok. Aynı zamanda acil servise de bakıyor. Bu hamleyle yarına kadar buradayız.

İnna muayene için saatlerce beklemek zorunda kalacağı için üzülse de kısa sürede sakinleşti. “Nerede acelesi var, uykusu yok zaten!” – diye düşündü.

-Kolunun nesi var? – diye sordu adama.

İsteksizce:

-Merdivenlerden düştüm, – dedi.

-Acıdı mı baktı? . Kolundaki ağrı yüzündeki ifadeden ve gözlerinin içinden okunabiliyordu.

Adam başını salladı ve “evet” dedi. br />Inna nasıl düştüğünü hayalinde canlandırdı. merdivenleri ve kolunun nasıl yaralandığını. Sanki ruhundaki acıyı hissetmiş gibi eti ürperdi. İçinde “muhtemelen- Inna kendi kendine dedi. – Bu kadar acil bir yardım yok!

– Doğru ama başka yolu yok. Bu büyüklükteki bir hastanede tek doktor görev yapıyor ve hasta sayısı hesaplanamayacak kadar çok. Aynı zamanda acil servise de bakıyor. Bu hamleyle yarına kadar buradayız.

İnna muayene için saatlerce beklemek zorunda kalacağı için üzülse de kısa sürede sakinleşti. “Nerede acelesi var, uykusu yok zaten!” – diye düşündü.

-Kolunun nesi var? – diye sordu adama.

İsteksizce:

-Merdivenlerden düştüm, – dedi.

-Acıdı mı baktı? . Kolundaki ağrı yüzündeki ifadeden ve gözlerinin içinden okunabiliyordu.

Adam başını sallayarak “evet” dedi.

-Acı geçer, sonra sanki hiç olmamış gibi unutulur.

Inna merdivenlerden nasıl düştüğünü hayal etti ve kolunun nasıl travma geçirdiğini. Sanki ruhundaki acıyı hissetmiş gibi eti ürperdi. “Sarhoş olmalı, dozu kaçırdı, düştükten sonra aklı başına geldi” diye düşündü. Bu yaşta kırığın iyileşmesi çok zordur.

Adam sözünü başıyla doğruladı.

-Su içmek ister misin? Ağrıya iyi geliyor.

– Sorun değil, – dedi adam.

Inna bekleme odasının köşesindeki su sebilinden ona plastik bir bardakta su getirdi. .

– İçmene yardım edeyim mi?

– Hayır, teşekkür ederim. Kendim içebilirim. – dedi. Daha sonra suyu içti ve bardağı dergi masasının üzerine koydu. Olayı anlatmaya başladı. – Ambulans gelene kadar kalkamadım. En iyisi huzur evine nakledilmektir.

– Doğrudur ama insan evinden çıkamaz. Bahçeyi tek başına bırakamazsınız, Strupi’den bahsetmeye bile gerek yok.

-Strupi kimdir? Oğlum?

– Hayır! – yaşlı adam şiddetle protesto etti. İçinden şöyle düşündü: “Aptal kadın, Struppi’nin köpek olduğunu bile bilmiyor.” – Bu benim küçük köpeğim. Onun ağrısından dolayı tatile bile gidemiyorum.

-Seninle ilgilenecek birisi yok mu?

– Bir oğlum var ve o da Kız arkadaşıyla birlikte Londra’da yaşıyor.

>Uzun bir sessizlik oldu. Bu sessizliği yaşlı bir adam bozdu:

– Evde misin? – Inna’ya sordu.

İnna üzülerek şöyle dedi:

-Nerede bu mutluluk? Huzurevi fiyatlarını bilmiyor musunuz? Maaşımla orada ancak bir hafta kalabilirim.

Adam fikrini doğruladı:

-Doğru. Artık her şey pahalı. Bu yüzden saatlerce burada bekliyoruz. Hastanenin birkaç doktor daha tutacak parası yok.

– Ne biliyorsun? Çok paraları var, sadece faydalanıyorlar.

Kendilerinden habersiz kısa sürede çok samimi bir sohbete başladılar. Adam, çocukluğundan itibaren başlayan eğitimini, gençliğini ve aile hayatını anlattı. Oğlunun yurtdışında yaşamasından şikayetçi oldu. Inna da onu isteyerek dinledi. Görevli doktor bile gelmedi. Adam derin bir nefes alıp konuşmayı bıraktı. Sonra yüzünü ona çevirdi:

-Seni gördü mü? Neden buradasın?

Inna gerçekten neden burada olduğunu unuttu. Ne baş ağrısı ne de kalp atışı vardı.

-Bilmiyorum. – dedi.

Yaşlı adam şaşırdı:

-Nasıl oldu da gece yarısı acil servise geldin ve nedenini bilmiyorsun? Bu oluyor mu?

-Olduğunu görüyorsunuz! – dedi Inna. Sonra bir süre düşündü ve sanki gizli bir sırrı açığa vuruyormuş gibi ona doğru eğildi. – Geceleri duvarlar üzerime geliyor! – dedi.

Yaşlı adam şaşkınlıkla biraz geri çekildi:

-Duvarlar mı?! Duvarlar yürür mü? – şaşkınlıkla sordu.

Inna omuzlarını silkti:

-Bilmiyorum ama geceleri aklıma geliyor. Oda küçülüyor, beni sıkmaya başlıyor. Senin de başına böyle şeyler geliyor mu?

-Hayır, – dedi yaşlı adam kesin bir dille. Sesinin asaleti ile bile utangaçlığını kadından gizlemeye çalıştı. – Duvarlarımın ayakları yok. – bunun fiili bir deli olduğunu söyledi ve içinden geçirdi!

Inna hastaneden yatak örtüleriyle ayrıldı. Gece kara bulutları çiziyordu. Yalnızlık gibi soluk bir sabah doğdu. Son nefesini kızının yanında vermek isteyen annesinin sözleri hâlâ kulaklarında çınlıyordu. “Beni evime götür Inna!”

Firudin Dugi Bielefed, den 24.08.2024

Yalnızlıq

Yan qonşudan gələn həzin musiqi səsi kəsildi. İnna heysiz ayaqlarını sürüyə-sürüyə yataq otağından mətbəxə keçdi. Evin arxasından vuran şimal küləyi kəsilmişdi, daha pəncərələr taqqıldamırdı. Soyuducunun qapısını açdı, bir neçə dənə qəsab sosisinə, dilimlənmiş hollan pendirinə, hisə verilmiş kolbasaya, bir parça salama, yarım almaya bir xeyli baxdı, yox yemək istəmirdi, nə axtardığını bilmirdi. Stolun üstünə, rəngi solmuş köhnə dolabların içinə göz gəzdirdi. Mətbəxə nə üçün gəldiyini xatırlaya bilmədi. Divardan asılmış süni güllərə baxdı, mümkün olmadı. Bayaqdan bir neçə dəfədir ki, mətbəxə gəlir və nə üçün gəldiyini unudur. Hər yerə, hər əşyaya diqqətlə baxsa da, faydası olmadı. Yenə yavas –yavaş yataq otağına döndü. Otağın işığını keçirib pəncərəyə yaxınlaşdı. Bütün işıqlar, həyət lampaları belə sönmüşdü, ətraf qaranlığa qərq olmuşdu. Zifri qaranlıqda heç bir qaraltı belə görünmürdü. Ara-sıra şüşəni döyəcləyən yağış damcıları da eşidilməz olmuşdu. Evin yaxınlığından keçən islaq yolda fışıltı ilə şütüyən maşınların səsi də azalmışdı. Şəhər yatmağa hazırlaşan adam kimi lal qaranlığı yataq paltarı kimi əyninə geyinmişdi. İnna gecə lampasının işığında Nuh Nəbidən qalma, amma hələ də çox möhkəm olan yatağına oturdu. Gözlüyünü çıxardib tumbanın üstünə qoyanda xatırladı ki, axşam dərmanını içməyibdir. Mətbəxə də su gətirmək üçün gedirmiş!!! Bu səfər unutmasın deyə dərmanı əlinə alıb mətbəxə keçdi, bir stəkan suyla dərmanını içdi.

Yataqına uzanıb yan üstə çevrildi, gecə lampasını keçirtdi, gözlərini yumdu, yuxuya getməyə çalışdı. Yuxusu yox idi. İçində bir narahatlığ tüğyan edirdi. Hər üçüncü gün olduğu kimi bu gün də axşam tərəfi rəfiqəsi ilə zəngləşib kafeteriyaya getməliydilər. Adama bir fincan qəhvə, çeşidli şirniyat və ya bir porsion tort göyürüb bir kənarda oturmalıydılar. Sonra keçmiş günləri yada salıb şirin-şirin söhbətləşməliydilər. Amma qəflətən rəfiqəsinin səhətində problem yaranmış, həkimlər yataqdan çıxmağı məsləhət görməmişlər. İnna rəfiqəsi üçün çox nigaran idi. Onu narahat etməmək üçün telefonda bir-iki kəlmə şəfa diləməklə işini bitmiş hesab etmişdi. Bəlkə də bu günkü narahatlığına, fikrinin dağınıqlığına, unutqanlığına da rəfiqəsinin xəstəliyi səbəb olmuşdu. Sabah ilk işi taksi çağırıb onu görməyə getməliydi. Bunun üçün yaxşı yatıb heysiz ayaqlarına güc toplamalıydı. Gözlərini yumdu…

Nə hikmətdirsə, son vaxtlar gözlərini yuman kimi rəhmətlik anası gəlib dururdu gözlərinin önündə. Anasının bu xəyalı alzheima xəstəliyindən əziyyət çəkdiyi illər, həyatının son dövrlərinə təsadüf edirdi. Anası dinib – danışmadan uzun-uzadı, mağmın-mağmın ona baxardı. Hərdən İnnaya elə gələrdi ki, anası ona deyil, onun içində o yana baxırdı. Bəlkə də anası onu heç görmürdü.

O vaxtlar İnna üç vədəli bir işdə işləyirdi, anasına lazımı qədər qayğı göstərə bilmirdi və onu bir huzur evinə yerləşdirmişdi. Anasına ancaq həftə sonları baş çəkə bilirdi. Onun qoluna girib həyətdə gəzərdilər, təmiz hava alardılar. İnna uşaqlıq illərindən yadında qalan xatirələri danışardı. Anası heç bir məna ifadə etməyən baxışlarla onu dinləyər, ara-sıra da yanağına alaycı yüngül bir təbəssüm qondurardı.

İnna çaş-baş qalardı:

-Ay, səni qoca şeytan!- deyərdi. – Sən öz aləmindəsən, mənsə radio kimi öz-özümə danışıram…

Bir dəfə də anası onun sözünü kəsib:

-Atan müharibədən geri döndümü?- soruşmuşdu.

İnna atasını görməmişdi. Anası ona hamiləykən atasını cəbhəyə aparmışlar. Onun nə öldüsü, nə qaldısı haqqda heç bir xəbər almamışdılar. Bu barədə anası ilə də heç vaxt söhbəti olmamışdı, çünki o ağlı kəsəndən bütün yaşıdlarını özü kimi atasız görmüş, və bunu bir qanunauyğunluq kimi qəbul etmişdi. Anasının qəfildən atasını xatırlaması onu təəccübləndirmiş. İlk dəfə İnna atası haqqında bir şeylər öyrənmək istəmiş, ona çoxlu suallar vermişdi, amma cavab yox idi, anası alaycı bir təbəssümlə gülümsəməyə davam etmişdi.

Son dəfə anasına baş çəkməyə getmişdi. Stolda oturub çay içirdilər. Birdən anası onun əlindən tutub taqətsiz əlləri ilə sıxmağa başladı. Uzun-uzadı onun gözlərinin içinə baxdı. Sanki anası onun gözlərinin içində bir əskiyini, bir itiyini axtarırdı.

-Məni evə götür, İnna! – Anası dedi. Səsində ağrılı bir hüzün var idi. Həmin bu üz ifadəsi idi ki, İnna gözlərini yuman kimi gəlib dururdu önündə. – Evimə getmək istəyirəm!- Anası ona yalvarırdı.

Dəqiq yadında deyil, o gün nə işi, nə randevusi olduğunu xatırlamır. Amma onu evə götürməyə vaxtı yox idi.

-Bu gün yox! Bir sonrakı səfər. – İnna demişdi.

Anası israr etmişdi:

-Məni evə götür, İnna! – deyə titrək barmaqları ilə onun əllərindən bərk-bərk yapışmağa çalışmışdı, cadar-cadar olmuş yanaqları işlanmışdı.

İnna anasına sarılıb:

-Bax, sənə söz verirəm. Gələn səfər səni evə götürəcəyəm. – demişdi, Hardan biləydi ki, bu anası ilə son görüşüymüş?

O hadisənin üzərindən əlli bir il keçir. İndi İnna anasını hər xatırlayanda, illah da son görüşlərini xatırlayanda içini peşimançılıq bürüyürdü. Anasının hüzün dolu yalvarışlı baxışları içini parçalayırdı. “Niyə bütün işini bir kənara atıb onu evə götürməmişdi?! Niyə anasının son arzusunu yerinə yetirməmişdi? Yazıq qadın öləcəyi ürəyinə dammışmış. Öz evində ölmək istəyirmiş. İnna hər dəfə bunu xatırlayanda bu peşimançılıq qəhər olub boğazında düyümlənir, yuxusunu ərşə çəkirdi…

İnna yuxuya gedə bilmirdi, yastıqı daşa dönmüşdü. Başı ilə yastığın arasında incil kimi əzilən qulağı od tutub yanırdı. Dikəlib yastığı çevirdi. Bu üzü bir az sərin və rahat idi. “Yatıb dincəlməliydi. Sabah mütləq rəfiqəsinə baş çəkməyə getməliydi. Gedərkən də onun sevdiyi şirniyatlardan almalıydı…”

Yox, mümkün deyildi, yastığın bu üzü də daşlaşır, incir kimi əzilən gulaqı yenə od tutub yanmağa başlayırdı. İnna o biri yanı üstə çevrildi. Heç bir faydası olmadı, sanki balıncın içinə daş doldurmuşdular. Dikəlib yastığı bir az çırpaladı. Arxası üstə uzandı. Yuxusu ərşə çəkilmişdi, qaranlıq otaqda baxışlarını tavana zillədi. Tavanın ortasından asılmış kiçik abajur hiss olunacaq dərəcədə sallanırdı. Diqqətini cəmləşdir, baxışlarını ona foksladı. Abajur sallanırdı. Tavan da onunla birlikdə aşağıya enirdi. Deyəsən halüsinasiyon görürdü. Üzünü yana çevirdi. Gözlərini divara zilləyib tavana baxmamağa çalışdı. Birdən hiss etdi ki, otaq kiçilir, divarlar üstünə yıxılır. İçində olduğu zifri qaranliğ onu vahiməyə saldı. Qorxudan nəfəsi kəsilirdi, qışqırıb yerindən dik atıldı. Yataqda oturub həyəcanından uçunmağa başladı. Bədənini soyuq tər basdı. Yanındakı gecə lampasını yandırdı. Tumbanın üstündəki gözlüyünü taxdı. Otağın tavanını, anasının şəkli asılmış qarşı divarı, paltar dolabının arxasındaki divarı nəzərdən keçirtdi. Ona elə gəldi ki, doğrudan da otağın tavanı bir az aşağı enmiş, divarlar irəliyə doğru bir az əyilmiş. otaq hiss olunacaq dərəcədə kiçilmişdi. Belə hiss etməsi onun titrəməsini daha da artırırdı. Aramsız nəfəs almağa başladı. Ürəyinin zəiflədiyini hiss etdi. Tumbanın üzərindən cib telefonunu götürüb təcili yardıma zəng vurdu. Təcili yardım gələnə qədər İnna yataqda oturub titrəşimli telefon kimi titrəyir. Qapını da yanındakı acil durumlar üçün olan düyməyə basaraq açdı. İki gənc tibb işçisi onun nəbzini yoxlayıb sinəsini dinlədilər, qan təziqini ölçdülər.

-Təziqiniz yüksəlmiş! – dedilər. Ona ilk yardım göstərib, sakitləşdirici bir iynə vurdular. – Bir azdan hər şey qaydasına düşəcəkdir.

Onların gəlişi İnnanı bir az sakitləşdirmiş, iynə də öz təsirini göstərirdi, titrəməsi azalmışdı. Gənc tibb işçilərinin getməyə hazırlaşdıqlarını görən İnna:

– Yox, cənab həkim, mənim vəziyyətim çox pisdir. – dedi.

Gənc tibb işçiləri bir-birinə baxıb gülümsədilər:

-Biz həkim deyilik.

– Mənim havam çatmır. – dedi.

– Bu bir azdan keçer.

İnna israr etdi:

-Yox, cənab həkim, bu qan təziqi ilə əlaqədar deyil. Mən nəfəs ala bilirəm. Məni xəstəxanaya götürün. Mən bu vəziyyətdə evdə qala bilməm.

İnnanın uzun təkidindən sonra təcili yardım işçiləri onu ətraflı müayinə üçün xəstəxanaya götürməyə qərar verdilər, yataq paltarındaca onun qoluna girib asta-asta maşına oturtdular.

Xəstəxananın acil yardım bölümündə yaşlı, solğun bənizli, arıq bir kişi oturmuş, bir əlini sinəsinə sıxıb, o biri əli ilə də ona dəstək vermişdi. İnna qeydiyatdan keçib növbətçi həkimi gözləmək üçün onun yanında oturdu. Onun titrəməsi kəsilmiş, bir az sakitləşmişdi, amma yenə də yaxşı müayinə olunmaq üçün həkimi güzləməliydi.

-Bağışlayın, növbətçi həkim gecmi gələr?- İnna yanındakı kişidən soruşdu.

– Bilmirəm. – Qolundakı ağrıya dirənməyə çalışan kişi qısa cavab verdi.

Onun könülsüz cavabı İnnanı qane etmədi:

– Nə vaxtdan gözləyirsiniz? – Soruşdu.

Kişi asta-asta ona tərəf döndü:

-İki saatdan bir az artıq olar.

– Bu biabırçılıqdır. – İnna öz-özünə deyindi. – Belə acil yardım olamaz!

– Doğrudur, amma baçqa çarə yoxdur. Bu böyüklükdə xəstəxanada bircə nəfər növbətçi həkim var, xəstələrin sayı-hasabı isə yoxdur. Hələ üstəlik acilə də o baxır. Bu gedişlə sabaha kimi burdayıq.

İnna müayinə üçün saatlarca gözləyəcəyinə əsəbləşsə də, tez də sakitləşdi. “Haraya tələsir, onsuz da yuxusu yoxdur!” – düşündü.

-Qolunuza nolub? – kişidən soruşdu.

O könülsüz-könülsüz:

-Pilləkənlərdən yıxıldım, – dedi.

-Ağrıdırmı?- İnna qayğıkeşliklə soruşdu və onun üzünə baxdı. Qolunun ağrısı üzünün ifadəsindən, gözlərinin içindən oxunurdu.

Adam başının işarəti ilə “hə” dedi.

-Ağrılar keçər, sonra heç olmamış kimi unudulub gedər.

İnna onun pillələrdən necə yıxıldığını, qolunun necə travma aldığını təsəvvüründə canlandırdı. Ağrını öz canında hiss edirmiş kimi əti ürpəşdi. İçində “yəqin sərxoşiymiş, içkini dozunu qaçırmış, yıxılandan sonra da ağlı başına gəlmiş,” – düşündü.

-Kaş, qırılmış olmasın! Bu yaşda qırığın bitişməsi çox çətin olur.

Kişi onun sözlərini başı ilə təsdiq etdi.

-Su içərmisiniz? Ağrıya yaxşı gəlir.

– Olur, – adam dedi.

İnna gözləmə otağının küncündə qoyulmuş su avtomatından onun üçün bir plastik stəkanda su gətirdi.

-İçməyinizə kömək edimmi?

– Yox, təşəkkür edərəm. Özüm içə bilərəm. – dedi. Sonra suyu içib stəkənı jurnal stolunun üstünə qoydu. Hadisəni danışmağa başladı. – Təəcili yardım gələnə kimi yerimdən qalxa bilmədim.

İnna onun halına yandı:

-Yalnızlıq belədir. Ən yaxşısı hüzür evinə daşınmaqdır.

– Doğrudur, amma adam evindən ayrila bilmir. Bağı-baxçanı baxımsız qoymaq, hələ Strupini demirəm, onu yalnız buraxmaq olmur.

-Strupi kimdir? Oğlunmu?

– Yox! – yaşlı kişi qəti etiraz etdi. Ürəyində də “ ağılsız qadın, Strupinin köpək olduğunu da bilmir.”- düşündü. – Küçük itimdir. Onun dərdindən heç istirahətə də gedə bilmirəm.

-Sənə baxacaq kimsən yoxmu?

– Bir oğlum var, o da qız arkadaşı ilə Londonda yaşayır.

Araya uzun bir sükut çökdü. Bu sükutu yaşlı kişi pozdu:

– Sən hüzür evindəmisən? – İnnadan soruşdu.

İnna təəsüflə köks ötürdü:

-Hardadır o bəxtəvərlik? Hüzur evinin qiymətlərini bilmirsən? Mənim əməkli maaşımla orada ancaq bir həftə qalmaq olar.

Kişi onun fikrini təsdiq etdi:

-Elədir. İndi hər şey bahadır. Elə ona görə burada saatlarca gözləyirik. Xəstəxanın əlavə bir neçə həkim almağa pulları yoxdur.

– Nə bilirsən? Bələk pulları var, sadəcə qənmaət edirlər.

Onlar özləri də bilmədən az bir vaxtda çox səmimim söhbətə girişdilər. Kişi uşaqlıq həyatından başlamış təhsil illəri, gənclik, ailə həyatından danışdı. Xaricdə yaşayan oğlundan qileyləndi. İnna da sevə-sevə cani dildən ona qulaq asdı.

Sabah açılırdı ikisi də ağrı acılarını, problemlərini yaddan çıxarıb söhbətə dalmışdılar. Növbətçi həkim həklə də gəlib çıxmamışdı. Kişi nəfəsini dərib söhbətinə ara verdi. Sonra üzünü ona tutub:

-Sənə noolmuş? Nə üçün burdasan?

İnna doğrudan da nə üçün burda olduğunu unutmuşdu. Nə baş ağrısı var idi, nə də ürək döyüntüsü.

-Bilmirəm. – dedi.

Yaşlı kişi təəccüblə:

-Necə yəni, gecənin bir yarısı təcili yardıma gəlibsən və nə üçün gəldiyini bilmirsən? Elə iş olar?

-Görürsən ki, olur! – İnna dedi. Sonra bir az düşündü, gizli bir sirr açırmış kimi ona tərəf əyilidi. – Divarlar gecələr üstümə gəlir! – dedi.

Yaşli kişi heyrətlə bir az geri çəkildi:

-Divarlar?! Divarlar yeriyirmi? – təəccüblə soruşdu.

İnna çiyinlərini çəkdi:

-Bilmirəm, amma gecələr üsümə gəlir. Otaq kiçilir, məni sıxmağa başlayır. Səndə də belə şeylər olurmu?

-Yox, – yaşlı kişi qəti səslə bildirdi. Səsinin amiranəliyi ilə də qadından bir az çəkingənliyini gizlətməyə çalışdı. – Mənim divarlarımın ayağı yoxdur. – dedi və ürəyində fikirləşdi ki, bu ki əməlli – başlı dəliymiş!

İnna elə yataq paltarında da xəstəxanadan çıxdı. Gecə qara buludlarını çəkib gedirdi. Yalnızlıq kimi solğun bir sabah açılırdı. Son nəfəsini doğma qızının yanında vermək istəyən anasının sözləri yenə qulağında səslənirdi. “Məni evə götür, İnna!”

Firudin Dugi Bielefed, den 24.08.2024