ELVEDASI AĞIR KENT

Yusuf Gökbakan

…

Fırında pişmekte benliğim
Karartmalar ardı sıra,
Senle gelen mimli aydınlatmalar
Öncesi ihtiyar sonrası delikanlı
Ceset akabinde canlı kanlı.
Her dalgası üzerimden geçerken
Bir bombardıman her yanımızda.
Sen kör ben devalı
Tüm korkuları silmeli aşk sofrası.
Kalabalık yaşıyorum aşkı
Kalifiye övmekteyim her halini
Bu övgü benim değil
Güzelliğine eğilen şiirlerin hakkı.
Hızır’ın uğradığı handayım
Hızır yok ortalarda , dardayım.
Bir yumruk üzerime üzerime
Yüreğine yüreğine bu gidiş
Yumrusu sancı ta böğrümde,
Alnını bir öpsem
Ürperecek saçların.
Deyişlerime değesi saçların.
Diken diken olası tüylerin yok mu;
Çehresi tüm güzelliklerin.
Çerçevesi güzelleme,
İçi tıka basa ağıt bu tablonun;
Renkleri neşe, deseni kahır.
Kaygusuz gibi abdal,
Akifçe dindar,
Nazım kadar proteryal,
Sezai misali idealist bu sevda.
Tekerlememsin hevesi kolay,
Dilden dökülmesi kalbe zor mu zor
Türedi bir içliliğim var,
Elvedası ağır;
Gel şimdi bunu hayra yor!
Hem günlük hem ömürlük
Yaşanıyor etiyle kemiğiyle aşk;
Buymuş meğer bu kenti böylesine anlamlı kılan
Bu yüzden geriyorum ya kendimi çarmıha,
En iyi bildiğim kavşağında,
Gökte anlaşılmaz bir sihir
Onu da bana değil göğe sor!
İçimi döküp düşmüşsem
Bilakis ırayan zalim yollara
Komple ölümlerdeyim demek ki
Ardımdan dua et,
Durulasıya.