TAVAN ARASINDA

Biliyor musun?

Dün duvarları üşümüş,

Sağır odamda,

Hazandan kalma,

Üç yaprak vardı.

Ben ,gece ve sessizlik.

Hepimiz can yoldaşıydık.

Kırık bir kanepede,

Çatısı akan,

Pencereleri çürümüş,

Tavan arasında ki,

Küf kokan oda da,

Yan yanaydık.

Ben,gece yarası,

Bir de sessizlik.

Günün ilk ışıklarıyla,

Çöktüğü gibi,

Çekildi karanlık.

Biz ikimiz kaldık,

İki kadim dost.

Hüzünle, kederle,

Ben ve sessizlik.

Sessizlik bir çocuk gibi,

Oturup kucağıma,

Sarıldı boynuma.

Ürperti beni dokunuşu,

Bir yangın başladı,

Titreyen tenimde.

Yalnızlığın acısı,

Yansıyıp kaldı,

Islanan gözlerimde.

Sarhoş anlarda ki gibi,

Hafif bir uykuya daldım.

Tam hayalle,

Düş arasındaydım ki,

Bir gök gürültüsü,

Böldü her şeyi ,

Sessizlikte çekip gitti.

Tavan arasında,

Bir ben ,

Bir de düşlerim kaldı.

MEHMET EMİN TURGUT/İZMİR