TANRI MİSAFİRLERİ OTELİ

TANRI MİSAFİRLERİ OTELİ

TİMUR SOYKAN

144 SAYFA

Mekanların ruhu insandır. İnsan gittiği zaman, sadece taş kalır.

“Radikal gazetesinde dokuz yıl muhabirlik yaptım. İşimin bir parçası insan öyküleri, portreler yazmaktı. Sanırım mesleğimin en keyifli yanı buydu.” diyor sayın Timur Soykan. Dik duruşuna, cesur kalemine, gazeteciliğine hayran olduğum bir isim ve yine ustalığını konuşturarak bizlere ulaştırdığı harika bir eser Tanrı Misafirleri Oteli. Arka sokaklarda gezerek topladığı insan öyküleri röportaj-öykü hatta bir belgesel niteliğinde. Okuduğum her hikaye Soykan’ın güçlü kalemiyle birleşince çok daha etkili çok daha derin bir anlam taşıyor.

Tanrı Misafirleri Oteli

Adressiz Kentin Postacısı

Amele Profesör

Şarkı Sözü Dükkanı

Kravat Saçları, Ülkücü Bıyığı

Tek Vukuatı Aşk Mazeretli

Tombala Torbasında Kuş Yemleri

Toprağının Tohumuna Hasret

Küçük İnsanlar Pazarı

Umut İnatçıdır

Haydi Hazine Avcıları

“Adı Halim’di… İyi Adamdı” bu değerli ve özel eserdeki hikayelerin başlıkları.

Kalacak yer bulmak için inşaatlarda heykeller yapan sanatçıdan, şarkı sözü dükkanı açan şairlere, amele profesörden, bekar odalarında yaşayan ve ailelerine para yollamak zorunda olan gençlere pek çok “gerçek” insan öyküsü. Herbiri çok etkileyici, herbiri çok çarpıcı ama beni en çok sarsan hayatlar “Adressiz Şehrin Postacısı” ve “Toprağının Tohumuna Hasret” öyküleri oldu. Marmara depreminin ardından yıkıntılar içindeki bir şehirde adreslerine mektupları ulaştırma çabasındaki bir postacı ve doğduğu topraklardan ayrılmak zorunda bırakılan yaşlı adamın yıllar sonra evine yaptığı ziyaretin izleri bir yumruk oldu kalbimin üstünde.

“Mahalle aralarında unutulup yok olmamalı, sadece gazetede yazdığım kısa hikayelerle sınırlı kalmamalıydılar.” diyerek kaleme alınan her hayat hikayesi eminim sizlerde de derin izler bırakacak. Bunca zorluğun, bunca kötülüğün içinde yaşatılan güzellikleri okuyunca iyiliğin kazanacağına dair umudunuz yeşerecek. Bütün engellere rağmen tutkuyla direnen, sıradan hatta çoğunun toplum tarafından görmezden geldiği insanların bildiklerini okuduğu bu öyküleri mutlaka okumalısınız. İyi ki arka sokaklarda kalmasına izin vermediniz bu hayatların sevgili Timur Soykan, iyi ki yazdınız.

Karakoldan sadece otuz metre uzakta soğuktan dondu.

Etrafında yüzlerce sıcak ev, otuz metre uzağında bir karakol vardı ama donarak öldü. Tutanaklara kimliği belirsiz bir kimsesiz olarak yazıldı. Oysa onlarca kedisi, köpeği, iki oğlu, ekmeğini ve şarabını paylaştığı dostları, “aşk mazeretli vukuatı” vardı.

Mezarlıkta yıllardır duasız kalmış talihsiz ölüler vardı. Unutulmuşluğun hüznü en çok buraya çökmüştü.

Esnaf sokakların sözlüğüdür.

Sanki evler üzüntüden çöktü.

İnsan cevabını almaya ömrünün yetmeyeceği soruları neden sorar?

Birileri hep, “Niye köylerinden buraya geliyorlar” diye arkalarından konuşacak. Onların geldiği yerleri hiç görmeden gelmeyi zaten hiç istemediklerini bilmeden konuşacaklar.

Çiçek çalmış çiçekçiden. Gecenin yarısı, kırmış camı bir demet almış. Kaçarken yakalamışlar. Atmışlar nezarete. Bir ay sonra duruşması vardı.

Beş saat önce burada bir insan yanarak ölmüştü. İstanbul, bütün öyküleri, iç içe sokabilecek ve birbirinden habersiz insanlara yaşatacak kadar kalabalık ve büyük.

İstanbul, dramlara bakıp geçilecek kadar hafızasız ve acımasız bir kentti.

Küfürbaz, yoksul, günahkar tarafta iyilik daha bir güzel parlıyordu.

LÜTFEN KİTAP OKUYALIM!!!

Arzu ORTAÖREN