VUSLATA HASRET

Kelam bilenin dilde de özü şaşmaz

Gönül dili bilen de haddini aşmaz

Fıtrat aynıdır, farklı olsa da karakter

Bundan álá yoktur, ahalide muteber

Bir dost selamı gelir, değişir çehre

Kasaban bile dönüşür büyük şehre

Bilmem ki bu nicedir, bence hâl karası

Onunda adı başka imiş bizde halk arası

Öyle ise….

Yaslanma ey gönül, kırılacak dala

Binme seni taşımayacak sandala

Kem söz ile kemálât savunulmaz

Bir ayna ile ömür boyu avunulmaz

Nár ile oynama ey gönül, yanarsın

Derin açılır yara, için için kanarsın

Her anılan da, damla damla ağlarsın

Aç gözün, seyreyle buna da şaşarsın

Bu ahval ile bir ömür boyu yaşarsın

Hüzünlü çalar bir garibin telli sazı

Dinledikçe sen alırsın keyif ile hazı

Ol kişi yanar,sen görmezsin dumanı

Bir Hak görür onu,bir de kendi yananı

Bu garip bencileyin,deli divane imiş

Sırtındaki hırkası, kefen bilip giymiş

Çaresini tek bir lokman hekim bilse

Binbir dert ile çırpınsan bilmez kimse

Üç hasletim var ki, biri sessizliğim

Vuslata hasret kaldığım sensizliğim

Diğeri ise bir dua ki Hak’ tan isteğim

Yine garip, yine bir akşamüstü öleyim

VUSLATA HASRET…

Aç göğsümü bilsin derdimi Lokman

Dilemesin bu gönül kimseden aman

Yakup SİLAY