MAESTRO

Kendim olmak , kendimi yakmaktan ibaret

Hepsi bu;

Naturam böyle meleğim, yanıcıyım.

Hırkamın ucunu yakmakla başladım işe,

Cansiparene savundum aşk alevini;

Yakasına gömleğimin,

Kırmızı uçlu kibritler taktım sonra,

Kızıllığım bile fiyakalı…

Çıkardım bahçeme gömdüğüm,

Pirinç çakmakları.

Umutlarımı geçirdim palan pandıras şişe:

Barbekü…

Üflense külü dağılacak petunya,

Esamesi okunmayan frezya

Gök avucunda çünkü.

Bunun için,

Ellerim böğrümde duruyorum her pozda;

Yoksa açığa çıkacak yanık izi,

Açığa alınacak son aşk emektarı yoksa.

Bunun için hep yanık, hem müptelanım

Üflense,

Melek kanadından düşecek kül yanım …

Geri sayımsız kıvılcım haresidir,

Oldum olası göz yaşlarım.

***

Hepsi karaborsa şimdi

Safî ızdırapların…

Her savruluşta yel izi,

Bakışın öyle şehla,

Öyle rüzgarlı bilakis.

Kutupsuzluk krizi.

Yanisi o ki;

Sensen mevzubahis

Yeliz bir terastan kör bir mahzene

Meftalık akıbet gerisi …

***

Bu son matine:

Noktası virgülüne esriklik portresi ;

Biraz lakerda, ançüez ;

Suflörün dilinde tüyo,

Kırılgan olanca tuluat, repliklerim kadar

Do’dan si’ye her nota falez,

Maestro…

Çal en şatafatlı besteni, erbab-ı sazende!

Sen, en türegen güfte..

Yalnız senle gülüyorum toprağın altına,

Şen şakrak , fasıldan fasıla…

YUSUF GÖKBAKAN