İnsanın yolculuk yapması içinde bulunduğu anın, eylemin, durumun hallerinden gerek uzaklaşarak gerekse yakınlaşarak kendini bulabilmesi ivmesidir. İnsan bazen öyle bir hal alır ki kendini hep karanlığın yolculuğu içinde hisseder. oysaki kendine doğru yolculuk yaparsa karanlığın sonundaki aydınlığının olduğunu farkında olur. Karanlığın içindeki aydınlığın kendisini feraha vardığının hoşnutluğu ile mutlu hisseder...
Deneme: Osman Arşın – Toprak Kitap tanıtımı: Arzu Ortaören – Eğitim, Öğretim ve öğretmen Öykü: Mehmet Beşir Avcı – Eda Şiir: Gülhan Yılmaz – Sezai Karakoç’un Aziz Hatırası ve Ruhu’na/ SEVGİLİ’den Mülhem.
ŞAMBAT’IN GÖZÜ Erdoğan Cihan … Şambat’ın gözü,ulu bir pınardı. Köyün güneyindeydi. Dedeağa’nın inini, Güllü Abla’nın, Cingan Veli’nin, Palamutların Sali’nin kerpiç yapılarını aşıp kınalı bir yoldan Şambat’ın Gözü”ne gidilirdi. Şambat’ın Gözün’den duru, berrak bir su akardı. Bu su, mavilenir, sonra, sarıdan yeşile dönerdi. Bu kaynak, meyveli ağaçlara, bostanlara, ayçiçeği tarlalarına can...