Vuslat

Derbeder bir yaşamım oldu. Başı kesik gençlikten sonra da derbederdim. Etrafımdaki herkes keyif ve yaşamın zevkindeydi. Herkes mutlu bir patron gibi para kazanıyordu. Ben sadece yalnız ve tek başına yaşıyordum. Ben tek başıma kalırken, hokkabazlar sıra gecelerinde dolaşıyordu. Birbiriyle yardımlaşıyor ve birbirine yardım için koşuyorlardı. Dışarı çıkmak… Dışarı çıkıp da...

Yazar… Yazar okuyucunun tenkitlerini bekler. Tenkit asırları aşan bir doğu geleneği… Ve bu gelenek kutsal vazife gibi devredilmiş. Devredilenleri gıda yapmak ve zevkin doruğunda yaşatmak yazarlara düşen görev… Doğu’nun devredilen kitapları tatlı gıda… Cesaretle yüklenen kitapları zevkle okudum. Herkesin çadır hokkabazlığına çıktığı bugünlerde düşüncenin hala var olduğunu ispatlamaya çağırmaktaydılar. Çağıranlarla...

“HANGİ DAĞIN BİR KENARI YOL DEĞİL” Ali Rıza Navruz Ağlamaklı lacivertlerin en koyusuna yükselen bir yer kabuğunun adına dağ dense de birçoklarına göre yol kesen harâmidir. Onu aşmak, varılacak yere ulaşmak büyük çaba ve sabır gerektirir. Engeli gören ve onu aşamayan, alır eline silahını ve başlar avaz avaz bağırmaya: “Dağlar...

https://www.youtube.com/watch?v=To5Cb87hjRU

Dünya yıkılmıştı yıkılan enkazın altında kalmıştım. Ne fes alamıyordum o enkazın altından çıkmak için çırpına cak gücüm de kalmamıştı. Zilan ellerimi tutup ne oldu Ali? Niye ağlıyorsun? Niye böyle sessiz duruyorsun? Kurban olduğum Ali’m ne olur bir şey söyle, bu küçük yüreğimi çaresizlik içinde bırakma. Telefonda ne haber aldın?

Türküler yanmaz be Gülüm Belki karanlık Yürekler Pusu kurar Belki Bedenler cayır cayır yanarBelki Nefessiz kalırsın Belki kötülüğün içinde ışık olmak istersin Belki Türkünün evrenselliğiyle kavrulursun Belki hiç tanımadığın Canlıların hedefi olursun Belki bu dünyaya verecek çok şeyin varken yok olursun Belki bu dünyadan bedenin kaybolur Hasret Gültekin’in söylediği Türkü...