PORTAKAL SENFONİSİ OLURDU BAZI DİLLERDE

    Üç kere iyi günler dedi içinden karşısında duran adama. Tüm kadınlığıyla ifade etti bunu gözlerinden yardım alarak. Hayır ama! İçinden de olsa bir şeyleri yanlış yaptığının farkına vardı. Bu yüzden kolundaki baba yadigârı saatini sallayıp yüzünü görecek duruma getirdi. Saatine tekrar tekrar bakıp içinden kısa süreli hesaplar yaptıktan sonra, iyi akşamlar demesi gerektiğini düşündü bir an. Çünkü mevsim kıştı ve bulunduğu saat durumu akşam sayılırdı.

    Vazgeçti, bir şey söylemedi. Gökyüzüne bakar gibi, denize karşı soluklanır gibi gülümsedi sadece. Karşısındaki ismini bile bilmediği adam da bu durumdan memnun kalmış olacak ki aynı şekilde gülümseyerek ve ağır bir baş sallamasıyla karşılık verdi. İkisinin de üşüyen parmakları ve kulakları dalından yeni koparılmış bir nar gibi kırmızı bir renge bürünmüştü. Birbirlerine karşı almış oldukları nefesler boğazlarına buz esintisi bırakıyor, ardından sıcak bir buhar olarak dışarı süzülüp şehrin soğuk havasına karışıyordu.

    İlk kim söze başlayacaktı? İlk kim söze başlamalıydı diye düşündü adam içinden: “Önce ben başlarsam ne demeliyim, ismi ne acaba bu kadının? ” diye geçirdi zihninden. Elleri üşümeye devam ediyor ve zihninden yağmur yüklü bulutlar geçiyordu sanki. Tekrar kadının gözlerinin içine baktı ancak bu sefer korkuya kapıldı hemen. Çünkü karşısında duran bu kadın akıl almaz şekilde içinden geçenleri, söylemek istediklerini hissediyor gibiydi. Kim bilir belki de tasavvuf kitaplarından tanıdığı Allah her insana bir yetenek verdiği gibi bu kadına da böyle bir yetenek vermişti.

    Sokağa yeni taşınmış olmalıydı daha önce hiç görmediği, daha önce karşılaşmadığı bu kadın. Çünkü sokaktaki herkesi, sokaktaki her yüzü tanıyor ve bundan büyük bir gurur duyuyordu. Adını merak ettiği bu kadının ismi Türkan’dı. Evet, tahmin ettiği gibi bu sokağa taşınalı üç gün olmuştu. Doğrusu o da karşısında duran adamdan etkilenmiş gibi görünüyordu, bunu adam da hissedip tebessüm etti. Adam gülümseyince kadın da gülümsedi yeniden. Gülümsediği andan itibaren bulutların mavi rengi daha çok koyulaşıyor gibiydi.

    “Ya bu kadını bir daha göremezsem” diye geçirdi içinden ve akıl almaz bir şekilde tüm cesaretini toplayıp gür ve sevecen bir “Merhaba” dedi. Türkan adamın gözlerindeki maviliğe baktı. Çok güzel gözleri vardı diye düşünmeye başlayacak gibi oldu ama vazgeçti. Bunu ona söyleyemez, içinden bile geçiremezdi. Annesinin masallarına benzemezdi ve benzemiyordu çünkü hayat. Bir kez daha saatine baktı. Sokağın köşesini dönmesinin üzerinden kırk saniye geçmişti. Şu kırk saniye kırk yıl gibi gelmişti ona, yüreğinden kırk atlı geçmiş gibiydi. Zaman bir dakika bile dolmadan şu kırk saniyelik süre içerisinde göğüs kafesinin altındaki yüreğine yüzlerce duygu bırakmıştı. “Merhaba” nidasını duyar duymaz gülümsedi ve sırtını dönüp gitti. Giderken sadece gülümsemeyi uygun görmüştü insana ait milyon tane tepki arasından. Yanlış mı doğru mu yaptığını hiç düşünmedi. Belki de en doğrusunu, en olması gerekeni, hayatın insana sunduğu seçenekler arasından en iyisini yapmıştı.

    Nasıl olsa içinden geçenleri tam anlamıyla kimse anlamıyordu.

En son konuştuğu ve konuşma yetisini kaybetmediği anı düşündü uzaklara dalıp.

Beş yaşındaydı… Otuz beş yıl geçmişti…

YAKUP DİKER