ZESTO PSOMİ

ZESTO PSOMİ

FEYZA HEPÇİLİNGİRLER

400 SAYFA

Doğup büyüdükleri ve ömürlerini tamamlayıp ölmek istedikleri yerden hiçbir suç işlemedikleri halde suçlu gibi, kaçar gibi, kovulmuş gibi ayrılıyorlardı.

“… mübadillerden biri anlatmıştı. Yerleşmek için kapısını açıp içeri girdikleri evde sofrayı kurulu bulmuşlar. Tabaklarda çorbalar bile öylece duruyormuş. O sofranın başına oturup ağlamışlar hep birlikte.”

Kaderleri bir gecede değişen yüzbinlerin hikayesi Zesto Psomi (sıcak ekmek demek bu arada). Kuşaklar boyu yurt bildikleri Girit’ten ana vatanlarına göçe zorlanan Hüseyin Efendi ve ailesi üzerinden anlatılan bir mübadele öyküsü. Karşılıklı göçe zorlanan Türkler ve Rumlar. Doğup büyüdükleri, aşık olup acı çektikleri, evlenip aile kurdukları toprakları, anılarını, evlerini, eşyalarını, bahçelerindeki ağaçlarını, kümesteki tavuklarını, ölülerini mezarlarını geride bırakarak bir bilinmeze yapılan yolculuğun öyküsü.

Türklerin Türkçeyi, Rumların Rumcayı konuşamadığı, hiç görmedileri ana vatanlarına yollanıp burada yaşayacaksınız dayatması. Yol boyu yaşanan ölümler, geldikleri topraklara alışma çabaları, hayata tutunmanın zorlukları. Yarım kalan aşklar, yarım kalan dostluklar.

Bir acının öyküsü hikayemiz ama sevgili Feyza hanımın akıcı anlatımıyla yumuşatılmış bu acılar. Daha çok kadınlar üzerinden devam ediyor olaylar. Yarım kalmış aşklar, sevmedikleri ve kendilerinden yaşça hayli büyük adamlar ile evlenmek zorunda bırakılan genç kızlar, sevgisiz ortamlarda büyüdükleri için kurdukları ailede sevgilerini gösteremeyen anneler.

Sevgili Banu eşlik etti bana bu hüzünlü hikayede. Çok teşekkür ediyorum canım Nice hikayede yeniden buluşmak dileğiyle. Mübadelenin acısını tam olarak yansıtmasa da kadınların öyküsü oldukça etkiledi bizi. Okuduğum kitaplarda bahsi geçen şarkıları okuma sırasında dinlemeyi severim. Bu kitapta geçen Tetro Dimitriadis/Araması Perna şarkısını da dinledim elbette.

Sana söz veriyorum. Nerede olursan ol, yaşın isterse doksan olsun, istersen dokuz çocuk doğur, ölmemişsem eğer, elim ayağım tutuyorsa, aklım başımdaysa mutlaka geleceğim, mutlaka seni bulacağım.

Komşu kızı almak, altın tastan su içmektir.

…bir gün kavuşabileceklerini umarak değil, hiçbir zaman kavuşamayacaklarının bilincinde olarak sevmişti Hasan.

Acılı geçmişi unutmakta beynin kendine özgü yetenekleri vardır. Yeni acılar yaratarak eskileri hatırlamanızı çabuk önleyebilirdi.

Yaşımız kaç olursa olsun, nerede bulunursak bulunalım, seni arayacağım, sana kavuşmadan ölmeyeceğim.

Babalar öyle çabuk ölmez.

İnsanoğlu topraktan koptuğu günden beri toprağa yakın olanı hor görür. Ne zamanki topraktan kalktı insan, hala toprakta oturanı hor görmeye başladı. Bunun tarihi çok eskidir. Topraktan uzaklaştıkça yükseldiğini sandı. Oysa nereye yükselecek? Dönüp gireceği yer yine o toprak değil midir?

Tek eksik bilgi, uğruna gözyaşı dökülenin kimliğiydi. Yoksa bir gönlün dolu olduğunun anlaşılması o kadar da zor değildi.

Özlem gerçekten de burnunun direğini sızlatır mıydı insanın? Sızlatırmış.

LÜTFEN KİTAP OKUYALIM!!!

Arzu ORTAÖREN