Ondandı Zâhir

Duvarına yaslandığım bir köy eviydi

Çamurdan sıvaları ağlardı her yağmurda

İki göz odası sofaya çıkardı, sofası çocukluğuma.

“Hay ocağı sönesiceler” intizârıydı gelin bacının

Hem elinde çubukla kovalardı bizi de hem gülerdi

Sinerdik o evin kâh harımına, kâh damına

Nasıl da sığardık bilmem ki azıcık duldasına

Çocuktuk ya hani, ondandı zâhir…

Dağlarına yaslandığım bir köy yeriydi

Yurdum kadar mahzûn, yurdum kadar dimdik

Kâh yücesine çıkıp bağırır, kâh engininde dinlenirdik.

“Hay Allah iyi edesiceler” duasıydı Osman Emminin

Çama çama erik dağıtırdı dağdan her gelende rahmetli…

Geceleri yıldızlara bakıp da ne masallar derdik

Meğer gerçek olmazmış masallar, “olur” derdik

Çocuktuk ya hani, ondandı zâhir…

Sözlerine hislendiğim bir köy türküsüydü

Anadolum kadar güzel, Anadolum kadar yalın

Kuzulara yanık yanık çağrısıydı sanki koyunların.

Geçmiş yazlar kadar uzak, çocukluğum kadar erişilmez…

Efsâne yazmak yazılmış alnıma son demde, n’eyleyim…

Beni artık götürüp bir uçurumdan aşağı atın.

Mezarımı yârin şehrine karşı yapın… ve mezar taşıma yazın;

“Âşıktı ya hani, ondandı zâhir…”    

Serap PALA