KOR

Bu gün yirmidört kasım Öğretmenim öğretmenim öğretmenler gününü kutlarım Seni hiç unutmadım ki hatırlayayım Her zaman ellerini alnıma koyarım Duy sesimi öğretmenim duyabilirsen Okumayı yazmayı öğrendim senden Neler çektin acaba benden 24 Kasım çıkmadıki aklımdan Gül bahçesi gibiydin öğretmenim Bense gülün dikeniydim Seslensem sesimi duyarmasın öğretmenim Görsem senide ellerini öpsem...

Kalbi nazlı güzel gönlümün sultanı olsan Sanadır bu büyük sonsuz aşkım sevgim Yandı kalbim seni gördüğüm gün Ne olacak benim halim hasret çeker kalbim Aklımdan çıkmazsın yemeden içmeden kesildim Daha ne kadar dayanırım bilemiyorum Hiç kimseye karşı böyle his duymamıştım Kalbim seni görünce atmaya başladı birden Dünyam değişti sanki seni...

Beni asmadan önce mavi gökyüzünü anlatın O maviliklerde uçan kuşları anlatın, süt beyazı bulutları ve rengârenk uçurtmaları… Maviliklerde uçmayı öğretin bana ardından yağmur gibi onurlu ölmeyi… *** Nasılsa şiirlerimi asamazsınız, kalemimi, defterimi, kimliğimi, çocukluğumu… Dilerim hırpalamazsınız benden geriye kalanları *** Adı belli bir şehirde doğmuşum, şimdi adı saklı bir şehirde...

Eylül gidiyor Ben vedadayım Gülmek yasak Ben yasdayım Ellerim cebimde Gözlerim sonbahar hüznünde *** Yüreğim hafif rüzgar esintisi Ve kalbim hala gül kokluyor Gittiğinde yağmurlu gündü be sevgilisi  Sen bilmiyorsun Ben unutmam Tufandı, ayazdı,  Ekimdi ertesi  *** Gökyüzünde bulut Yeryüzünde  yağmur  Gönlümde ıslak saçlarının kokusu  Hayalimde mor, beyaz, kırmızı, siyah...

Sensin Dilimden Düşmeyecek TürkümSen geldin geleliSensiz ne bir tek gecem geçtiNe de bir tek gündüzümSeni sevdim seveliYeniden canlandı yeşerdiRengarenk bahara erdiSararmış solmuş kurumuş güzümSana sevgimdir efsanevi aşkımdırSana deli sevdamdır benim özümYalnız sendedir gözümSenden önce durgundu ruhum gülümGelişinle güldümOysa yıllardan beri solgundu yüzümEy güzel kadın Ey zarif Sevgili bil kiSeni sevmekle...

“Hayatta her şeyini yitirmiş kimseler vardır. Bunları sezebilmek güçtür. Konuşuruz, eğleniriz… Üzüntüsünü fark edemeyiz. O, son gücünü gerçek yönünü gizlemekte kullanır. Ve içindeki yitikliği neşeye, günlük zevklere aksettirir. Bu çabasında o kadar güç kaybeder ki, tüm insanlık bağlantılarını yitirdiğinde yıkılır. Artık onun tek arzusu yok olmaktır. Gerçekte mutluluk yitirilen değerlerin...