HÜZÜNLÜYÜM

İçimde nedensiz bir hüzün var

Sessiz bir gölge gibi duran
Belki yaşadıklarımın

Çırpınışından doğan

Ciğerime ok gibi saplanan

Kıvrandıran

Ve yüreğime

Keskin bıçak gibi batan bir duygu bu

Ne idüğü belirsiz bir acının

Sessizliği

Ve yakıcılığı var

Bir suskunluk çiçeği gibi

Açılıyor içimde bu hüzün

Ve kök salıyor derinlere

Tanımlayamadığım, kaldıramadığım

Bir sızıyla

Yerinde durmayan

Ateş gibi içimde dolaşan

Gölge gibi izleyen

Her yanımı sarıp zonklayan

Kıvrandıran, kanayan

Her damarımda

Ayrı fırtına koparan bir

İçsel buruntu

Oysa ne bir söz dokundu
Ne bir bakış incitti
Sadece zamanın akışında
Yalnızlık büyüdü içimde

Belki rüzgârın bilinmeyen izi
Belki hatırlanmayan bir sezgi

Ve belki de sadece insan olmanın
Kırılganlığına dair bir denge

O yüzden sormayın “niye hüzünlüsün?” diye

Çünkü bazı duyguların adı konulamıyor
Ağırlığı var ve derinliklerde yaşanır

Her ne kadar, her karanlığın ardından
Bir ışık doğacağını ve umuda yol açacağını
Ve yüreğimin teklemesinin  geçerek

Yeniden güneşe döneceğini bilsem de

Yine de hüzünlüyüm

Biliyorum

Ağrısı sürse de derinde

Her yara
Zamanla kabuk bağlar

Ve içimdeki bu hüzün
Bir gün
Umut kuşuna dönüşecek
Kanat çırpıp yükselecek göğe

Necdet UÇAN