HİNDİSTAN’DA TANIŞMA

Yazar… Yazar okuyucunun tenkitlerini bekler. Tenkit asırları aşan bir doğu geleneği… Ve bu gelenek kutsal vazife gibi devredilmiş. Devredilenleri gıda yapmak ve zevkin doruğunda yaşatmak yazarlara düşen görev… Doğu’nun devredilen kitapları tatlı gıda… Cesaretle yüklenen kitapları zevkle okudum. Herkesin çadır hokkabazlığına çıktığı bugünlerde düşüncenin hala var olduğunu ispatlamaya çağırmaktaydılar. Çağıranlarla beraber Hindistan’dayım. Hindistan’da dostlarım Amerika’da öğrenim görmüş bir profesörle tanıştırdılar. Profesör benimle birlikte dostlarıma sevgiyle baktı. Bize sevgiyle bakarken, Profesör Amerika tarihini kirli bir tarak gibi cebinde taşıyordu. Kirli tarağın dişleri arasında kalan saç kirini taşımak zorunda olduğunu itiraf eder gibiydi. Çok değil daha dün sürgün yeri ve eşkıyayla teröristlerin ülkesinde ömrünü geçirmişti. Ama kısa zamanda aşağılardan gelip, dünyanın gözde ülkesi olmuştu… Halbuki Amerikalının yedinci ceddi dünyaya gelmemişken Doğu medeniyeti vardı. Ve Doğu dünya haritasında ve haritada en göz önünde olan idi. Doğu’yu tanıyanlar çocuklarını ninnileriyle uyuturlardı. Bu ninniler ne korkutucu, ne de dehşetleri idi… Tek kelime ile Doğu’ya duydukları sevgiydi. Bu sevgi hala bazı coğrafyalarda hikaye olarak dilden dile dolaşılarak anlatılır. Ama ne var ki Büyük Doğu’yu medeniyetinden kopardılar. Büyük devletin ideallerinden koparanlar, küçük devletin arka odalarında tekrar yeşertmeye kalktı. Ama ne yazık ki artık yabancı hafiyelerin gözetiminde… Konuştukları ve düşünceleri onlardan önce yabancı ajanların sansüründen geçiyordu. Kimse hafiyelerin izni olmadan ne düşünebilir, ne de konuşabilirdi. Bilim ve ilimden uzak tutarak çocukların irtibatını da kestiler. Ebeveynler içlerine dönerken, çocuklar öğrendikleriyle kafeslerinden uçtular. Çünkü çocuklar Doğu’yu değil, Amerika’yı taklit ettirilmeye zorlanmakta… Başkalarını taklit muhabbeti başını alıp gidiyor. Bir facianın içine düşürülmüş ve faciadan da kurtulamıyorlar.

Ibrahim Ayğırcı