Gelin Kitabı

Ne zaman aklıma gözlerin düşseBakarım semaya ağlar dururumHalimi yıldızlar biraz bölüşse Yoksa ben yaşamam çabuk ölürüm. Şarkılar söylerdi bülbüller güle Kokunu verdim ben rakseden yele Yeşildi bağbanım kolaymı dileCan suyum kesildi çabuk kururum Benim bu halime özge can ağlar Yapayalnız kaldım hanüman ağlar Bakmayın yüzüme içim kan ağlar Yerlere serildi...

Gün yine susmaya başlarken, akşam derin sessizliğine doğru giderken, ışıklar yerini karanlıklara bırakırken bu karanlığın neresindeyiz diye düşünürken… Yine iç yakan türküler, yine ezgiler var bu gecenin derinliklerinde. Bir ömrün direnişçisi olmaktan, bütün zaman eklerinden payıma düşen ne varsa almaktan yana olan şansımı düşünürken; Çocukluğum geliyor aklıma… Kirli ellerimi, top...

BEN YOKUM Cezalandırdım dilimiUzanıp tutsun elimiGelsin de görsün halimiGörsün diyormuş ben yokum Ben çok acı çekiyorumGözlerden yaş döküyorumYollarını bekliyorumGelsin diyormuş ben yokum Kedisine ata tutaErelim dermiş vuslataBir daha yaparsam hataVursun diyormuş ben yokum Terk etmek onun hüneriBitirdi tüm sevgileriGelip gönlümden içeriGirsin diyormuş ben yokumBen yanarken o neredeydiBana ıstırabı verdiHep hayal...

Hilalin dokusunda dokunur aşk Ay güneşi boşar da Ben boşayamam varlığını yüreğimden. Bestelediğim bir şarkı olur sesin gecemin uvertüründe, Bir an gelir ki rakkase olur saçların, Ayağı yerden kesik tennuremde. Bir an düşer ki ellerime, Soyarak düşümün zarını gülüşünle, Keder dönüşüverir sevinçli bir kadere. O yüzden, Senden beri uykum, Uykusuzluğa...

Ben yetim ben öksüz üm Beni atmışlar bir köşeye Kimsenin görmediği Göremeyeceği bir yere Gözden uzakta bir yere Görmüyor beni kimse Sesimi kimse duymuyor Beni ancak görenler Benim sesimi duyanlar Ancak şairler ozanlar Beni görüp sesimi duyuyorlar Ben şairlerin ozanların aşkıyım Onların ben gönül sevdasiyim Şairlerin ozanların aşıkların şarkısı yok...

  “Bir evi yuva yapan duvarları değil, dualarıdır” Uzun süredir, buna biz “yıllardır” diyelim… Sabahımız, öğlenimiz, akşamımız birbirinin sureti gibi, aynı yorgun ritimde sürüp gidiyordu. Saatin akrep ve yelkovanı sadece zamanı değil, çileyi de ölçüyor gibiydi. Hayat, babamın iflasıyla birden bire renklerini yitirmişti. Ne var ki, aslında o renklerin hiçbiri...