Dedeye Yol Göründü

İçinde bulunmaktan memnun olduğu meskenine gidebilmek uğruna, müjdeli bir haberi bekler gibi ‘taziye bildirisi’ bekleyen ihtiyar adamın buruk bir alaycılık içeren uzun öyküsü. Temmuzun kasvetli durgun günlerinde uğraşsız geçen her an, bir türlü beklediği telefona kavuşamamanın verdiği her saat, karısı ve çocuğuyla geçmişin silinmez hatalarının konuşulduğu her gün, karanlık düşünceler olarak ihtiyar adamın yüreğine oturuyor. Her sene ümit ettiği aylarda düzenli olarak meskenine gidip haftalar, yeri geldiği zaman aylar sonra şehrine bir üzüntü ve kasvetle dönen ihtiyar adamın geçen her günü, yiten her saati, kırk senedir tekrara düşen yıllarında olduğu gibi tazeliğini ve geçmişindeki diri ve genç heyecanını koruyor. Kendini çelimsiz bir noktada başkalarının muhabbetine muhtaç hisseden bu ihtiyarın söylediği her söz, yaptığı her hareket, takındığı her tavır, tek bir amaca hizmet ediyor.