Ben hep kucak açtım !
Ayaz yemiş, dalı kırılmış çiçek bile gözlerime sığındı.
Benim mi?
Her yanım buz gibi…
Kime sarılsam ısınamıyorum.
Gönlümü veririm desem yalan olur
Bu yüzü puslu zamanda kaybolmuşken..!
Bir tek tutacağım el arıyorum
Bir tek hediye kabul edebilirim
Ben çocukluğumu, duygularımı ciğerim gibi tertemiz sakladım..!
Şimdi düşünüyorum;
Daha değerli ne vaadedilebilirki bana..?
İnsandan başka nedir ki..?
Çocuklar aç kalıyor, ölüyor !
Yanıyorum !
Parmaklarım alev alev
Değmek istiyorum !
Yakmak ,kül etmek;
Dünya böyle gelmiş gitmesin diyorum.
Acıdan başka doğum değilim bu gün
Kapatmak istiyorum ,
Kirlenmiş rahim yollarını
Düzeltmek istiyorum,
Şekilsiz fikir kıyılarını
Öldürmek istiyorum,
Nizamsız çirkin dünyalarını.
Gülmek hep var !
Mutluluğa ait bir umudu korumak
Tek gözlü canavarı yok etmektir
Ağlamakta hep var !
Göz yaşları ile toprağı sulamak
Susuz bitkiye can vermektir.
İki başlı yaratıklar ilahi sonuç ..
Asla bu böyle değil, şeytani bir zihin
Kötülüğe alışkın ukala bir kahin…
Sürecek bilinmezlik iyilik doğana değin.
Dilaver Karagöz