Benim  Hikayem

 Serpil DEMIR

Bir gün sabah uyandığımda, kendimi farklı bir dünyada buldum. Her şey çok farklıydı, ama bir şey aynıydı: ben. Kendimi tanıyordum, ama çevremdeki her şey yabancıydı. Neler olduğunu anlamaya çalışırken, bir ses duydum…

“Merhaba, seni bekliyordum,” dedi ses. “Seni yeni bir yolculuğa çıkarmak için geldim.”

Sesin sahibi, beyaz bir elbise giyen, uzun boylu bir adamdı. Gözleri çok derin ve anlamlıydı. Bana bir elini uzattı ;

Ben, ne yapacağımı bilmesemde, bir şekilde güvenmiştim. Adamın elini tuttum ve yürümeye başladık. Dar bir koridordan geçtik ve büyük bir kapıya geldik. Adam kapıyı açtı ve “İşte, yeni dünyan,” dedi.

Kapının arkasında, göz alabildiğine uzanan bir bahçe vardı. Renkli çiçekler, yeşil ağaçlar ve kuşların şarkıları… Her şey çok güzeldi. Ben, hayranlıkla bahçeyi gezmeye başladım. Her adımda, yeni bir şeyler görüyordum. Bir çiçeğin kokusunu aldım, bir kuşun şarkısını dinledim, bir ağacın yapraklarını okşadım…

Sonra, bir ses daha duydum. “Benimle dans et,” dedi ses.

Döndüyümde gördüm. Güzeldi, çok güzeldi. Gözleri yıldızlar gibi parlıyordu. Bana bir elini uzattı ve “Gel, benimle dans et,” dedi.

Ne yapacağımı bilmiyordum, ama bir şekilde güvenmiştim. elini tuttum ve dans etmeye başladık. Müzik, renkler, ışıklar… Her şey birleşti ve ben, kendimi kaybettim.

Sonra, müzik bitti.  bana gülümsedi ve “Hoşçakal,” dedi. Adam, bana döndü ve “Seni bekliyorum,” dedi.

 Bir sonraki adımımı atmak için hazırdım. Adamın peşinden yürümeye başladım. Bahçeden geçtik, koridora girdik ve bir kapıya geldik.

Adam, kapıyı açtı ve “İşte, senin yolun,” dedi. Kapının arkasında, sonsuz bir yol vardı. Yol, uzaklara gidiyordu, bilinmeyen bir yere.

Yola baktım ve bir an için tereddüt ettim. Ama sonra, gülüşünü hatırladım ve adama döndüm. “Benimle gel,” dedim.

Adam, bana gülümsedi ve “Ben seni bekliyordum,” dedi. Birlikte, yola çıktık. Bilinmeyen bir yere, yeni bir maceraya…

Yol, bizi bilinmeyen bir yere götürüyordu. Giderken, manzaralar değişiyordu. Çöllerden geçtik, ormanlardan geçtik, dağlardan geçtik. Her adımda, yeni bir keşif yapıyordum.

Bir ara, bir nehir kenarına geldik. Nehir, sakin ve sessizdi. Bana döndü ve “Burada bekle,” dedi. Nehre atladı ve karşı kıyıya geçti. Bir süre sonra, bir sandal ile geri döndü.

“Gel, beni takip et,” dedi. Sandala bindik ve nehri geçtik. Karşı kıyıya geçince, bir ormana girdik. Orman, karanlık ve sessizdi. Ama ben, korkmuyordum. Adamın peşinden yürümeye devam ettim.

Bir süre sonra, bir açıklığa geldik. Açıklıkta, bir ev vardı. Ev, eski ve terk edilmiş gibi görünüyordu. Ama kapısı açıktı. Adam, bana döndü ve “İşte, burası,” dedi.

 Evi merak ettim. İçeri girdik. Ev, içeriden daha büyük görünüyordu. beni bir odaya götürdü. Odada, bir masa ve iki sandalye vardı. Masanın üzerinde, bir kitap duruyordu.

Adam, kitabı açtı ve bana gösterdi. Kitap, benim hikayemi anlatıyordu. Ben, şaşkınlıkla kitaba baktım.

“Bu nedir?” diye sordum.

“Bu, senin hikayen,” dedi adam. “Senin geçmişin, şimdiki zamanın ve geleceğin.”

Kitabı okumaya başladım. Sayfaları çevirdikçe, hikayem ortaya çıkıyordu. Ben, kendi hikayemi okuyordum…

Sonra, her şey aniden bitti. Kitap kapandı ve oda karardı. Ben, karanlıkta kaldım. Ama sonra, bir ışık gördüm. Işık, giderek büyüdü ve beni aydınlattı…

Gözlerimi açtım ve kendimi odam da buldum. Her şey bir rüyaydı. Ama bir şey farklıydı. Ben, artık farklıydım. Bir şeyler değişmişti. Ve ben, biliyordum ki, bu sadece bir başlangıçtı…