GÜNEŞSİZ BAHÇE

Benim hayatım;

Güneş ışığımı bulutların örttüğü

Çiçeksiz, kokusuz, ağaçsız uzun bir yol

Çok ıslandım ben, çok ayaz yedim, ben çok üşüdüm

Ah gönlüm ahh sonu hiç gelmeyecek… 

***

Sualsiz küçüklüğümde cevapsız büyük acılar… 

Ah naçiz varlığım benim ahhhh! 

Lekesi yıkanmaz, yalnız ömrüm benim..! 

Karanlık odalarda yastığa yağan, gözlerim! 

Tüm ömrümü kirleten, izi hiç çıkmayacak.   

***

Yalnızlık sürülmüş zihnimde

Aşk kıvamında bir ateş yanar 

Mavzer doğrultulmuş yüreğimde

Tüm geçmişi, geleceği, cihanı yakar

Yiğit, , korkusuz, cengaver yaşar içimde. 

***

Bahçeme diktiğim umutsuz dünlerim

Sessizlikte gizli gizli ağlayan günlerim

Gecelerime davetsiz otururken

Benim payıma düşen susmak, uykusuz kalmak

Ah gönlüm ahhh seni hiç güldürmem ben. 

***

Hayat büyük bir bahçe bana, 

Tüm annesiz babasız çocukların büyüdüğü

Gül var, nergis var, menekşe var, papatya var… 

Boynu büküğü var, güleni var, üzerine basılıp öleni var! 

***

Varlığım;

Bir tek güzel söz diyenlerin derdine ölüdür

Duygularımı o kalplere serpiştireceğim, 

Ve o küçük çocuklar gülecekler

Bahar gelecek, yeşerecekler, ben baş vereceğim. 

Bir bahçe var ki bende..!

Mezarlar var her gün toprağını sevdiğim

Bir anne baba yatıyor, çiçekler kadar kokan

Küçük bir çocuğun  hayallerine açıyorlar

Ve ben her sabah göz yaşları ile suluyorum

” Düş’ü alevli paltosuz şiirler”

Öksüz şiirlerin babası Dilaver Karagöz