İNSANIM BEN NE ÇOK İNSANIM

Bu benim kaderim miydi..?

Bilmiyorum, evet demek veya hayır demek!

Bilmiyorum….

Gülüşlerimi ezen, korkularımı yenen bir his var içimde.

İsyanda değilim, kabul edişte hiç değil

İnsanım ben ne çok insanım.

***

Düşünüyorum….

Ne çok insanım ben.

Nereden mi biliyorum..?

Gözlerim,  büyüyen göz yaşlarım hiç yalan söyler mi ?

Annemi yitirdim sadece ben bildim, babamı kaybettim yine ben !

Acı duymak kötü bir şey mi..?

Derde ortak yoksa, öyleyse insan da yok.

İşte ben tam da bu yüzden;

İnsanım ben, ne çok insanım.

***

Kaybettiklerimin varlığında buldum insanlığımı,

Üzgünüm;

Kolay kolay gülemiyorum ben,

İnsansız kalabalıklar arasında,

Yalnızlığımla  insanım ben, ne çok insanım.

***

İlkbaharda güneşin öptüğü kızarmış bir gül gibi,

Sonbaharda rüzgarların vurduğu duygularım dökülüyor benimde.

Toprağa düşen kuru yapraklarım ayaklar altında ezilsede, enfes kokuyorum…

İnsanım ben, ne çok insanım.

***

Barakada yaşayana da, sarayda yaşayana da aynı azrail uğradı.

Çıplak bedene de, ayıbı gizleyene de aynı kefen giydirildi

Baş koyulan yastık da, örtülen yorgan da aynı toprak. 

Omuzsuz taputta da, insansız ecelde de insanım ben çok insanım.

Öksüz şiirlerin babası Dilaver Karagöz