KAİROS

#GülGüleryüzkalemindenortakyorum

#AltınKızlar

#Okudukbitti

KAİROS

JENNY ERPENBECK

384 SAYFA

“Aşkı ölümlerin yüreğine kim düşürür? Eros mu, uğurlu anların tanrısı Kairos mu?”

Biz, Azime Matlı , Lider Ersan , TC Arzu Ortaören , Münevver Geniş , Bahar Esen ve ben Gül Güleryüz , Şubat ayında JENNY ERPENBECK ‘in KAİROS adlı romanını okuduk.

Kairos, sözcük anlamıyla kaçırılmaması gereken en uygun zamanı ifade ediyor. Antik Yunan’da zaman için iki kelime vardır: Biri, Kronos (Zeus’un babası), zaman tanrısı, diğeri, Kairos (Zeus’un en küçük oğlu) , fırsatlar ve anlar tanrısı. Ezop şöyle der Kairos için: “Keldir ama önünde bir perçemi vardır ve çok hızlı koşar. Onu önden tutup kavrayabilirsin ama ilerledikten sonra onu Zeus bile tutamaz.”

Jenny Erpenbeck, 1967 Doğu Berlin doğumlu. yine Doğu Berlin’de geçen roman, insanın aklına, kitapta otobiyografik öğeler olduğunu düşündürüyor ister istemez.

1986 yılında Hans ile Katerina tanışırlar ve görür görmez de aşık olurlar birbirlerine. Katerina Hans’ın kızı yaşındadır ve üstelik Hans evlidir. Gİderek toksik bir hale gelen ilişkiyi okurken sürekli kızmak, sinir olmak durumunda kalıyor insan. Öfkenin çoğu Hans’a ama Katharina’ya da “Neden?” sorusunu soruyor, ona da kızıyoruz.

Kitapta bir yandan bu ilişkiyi tırnaklarımızı kemirerek okurken bir yandan da Berlin duvarının yıkımıyla ve iki Almanya’nın birleşmesiyle sonuçlanacak o tarihi günlere/ olaylara tanık oluyoruz.

Romanın arka kapağında şöyle yazıyor: “Kairos, siyasi ve toplumsal gerçekliğin kendini bireyin özel alanına nasıl dayattığını anlatan sarsıcı bir roman.”

Kitap 2024 Uluslararası Booker ödülünü almış ve çevirmen Ragıp Minareci de Türkiye’de bu çevirisiyle ödül almış.

Her ne kadar kahramanlara kıza kıza bu kitabı okumuş olsak da herkese öneriyoruz. Akıcı, akılda kalıcı, öğretici bir roman KAİROS.

Onun her kirpiğini, her adımını, her dönüşünü, her gülüşünü sevdiğini yazıyor. Yalnızca ruhun dahil değil buna, çünkü onu tanımıyorum henüz.

Seni beklemekten ölmek üzereydim, ama canımın böylesine acıması bir yandan da iyi oldu.

Aynaların, görüntüsünü yansıttığı herkesi içine alan bir belleği var mıdır acaba?

İnsan gerçek olanı bilse, suskun olanı duyabilse ve gölgede duranı görebilseydi, dilemenin bir anlamı kalır mıydı o zaman?

Beklemenin heyecanı sevişmenin kendisinden daha güzel.

LÜTFEN KİTAP OKUYALIM!!!

Arzu ORTAÖREN