CİMRİNİN SONU
İbrahim AYĞIRCI
…
Gözü açık iken öldü zavallı,
Kuruşlar cebinde saklı kaldı,
Harcamadan yok etti nefsini,
Sabun da tutmuyor cesedini.
Kiriyle, pasıyla ölüsü kendisi,
Sabun hiç kullanmamış belli,
Saklar sabun parça rahmetli,
Sümüğünü yaka kolla silerdi.
Yakasıyla kolu daima kirliydi,
Akar sümük kir yaka koldaydı,
Kirli paralar da yatak altı kaldı,
Aç iken gitti, ağzı açık olan idi.
Aç idi, daima yaşayıp da ölen,
Cam arkası vitrin aç seyreden,
Gem takılı çayırlarında at olan,
Ağlamazdı mirasına da konan.
Gitti zavallı her şeyle çırılçıplak,
Paraları da cüzdanda bırakarak
Adamın aç portresine iyice bak,
Sonsuzluğudur onun son durak.
Kalbura dönmüş vücut aç gözle.
Tıp görüntü aç ceset üzerindeler,
Arar radyoloji aç ruh dalga deler,
Açlıktan iskelette hata var dediler.
Yaşamı bitti ruhun sessizliğinde,
Yetmişlik ki dizler de titrekliğinde,
Koca ömrünü tüketti bu bedende,
Ölü beden, çıplak gider sefaletine. .
Çocukları mirasını yediler afiyetle,
Çıplak ölüden kalanlar arkadakiler,
Umurlarında mı ölü yıkanmadı bile,
Alkışlarla babayı toprağa gömdüler..