TELEFON

Avucumda suskun bir ağırlık,

adınla aydınlanan ama hiç çalmayan.

Ekranıma düşmeyen her ihtimal

biraz daha geciktiriyor seni bana.

***

Parmaklarım ezberinde numaran,

ama cesaretim hep meşgul.

Aramak bazen konuşmaktan daha gürültülü,

çünkü sesin gelirse

yokluğunu inkâr edemem.

***

Zaman, operatör gibi araya giriyor,

“ulaşılamıyor” diyor her gece.

Oysa ben seni

en çok ulaşılamazken özlüyorum.

***

Bir titreşim bekliyorum,

kalbimle aynı frekansta.

Telefon değil bu aslında,

avucumda taşıdığım

ertelenmiş bir kavuşma.

***

Ve şarjı biten her yüzde,

biraz daha anlıyorum:

Bazı özlemler

konuşarak değil,

susarak birikir.

Kemal Yıldırım