Sarıkamış

Adını duyunca, hatırlarım

Tarihe dem vurmuş anları

Ve umutları kar altında kalanları,

Zamanın ötesi yok burada

Bir kelepçe vurur gönlüme,

Dinlerken yakılan ağıtları

Kaç kez ayrılmak istesem de, bulurum kendimi yine

Her yıl bu ayda

Sarıkamış’ta…

***

Tarihe bembeyaz bir sayfa açarken.

Yatar karlar üzerinde Mehmetler,

Umutlar, hayaller

Adına ne varsa burada dondu.

Zemheri de kelimeler buz tuttu.

Savunmak için vatanı…

Yurdun dört bir yanında Mehmetler

Tek yürek oldu, sıralandılar Sarıkamış’ta.

Allah’u Ekber dağlarında,

Yürüdü de yürüdüler karlar altında,

Ve hiç birinin ölmek yoktu aklında.

Hava keskin, demirden bir ıslıktı rüzgar

Dondurdu yürekli askerleri bir bir

Önce eller, ayaklar,

Sonra süngüler, tüfekler

Dondu gözler, saçlar, bıyıklar

Kefenleri beyaz karlar oldu

Şehit oldular Sarıkamış’ta…

Kolay değil gitmek,

Bile bile ölüme

Köye hasret, sılaya hasret

Vatana, bayrağa hasret,

Soğuk, kari tipi kesemezdi yollarını

Bedenler kesilince kaskatı

Parmaklar dondu tetiklerde,

Huzuru buldular en son şehadet şerbetinde

Sarıkamış’ta…

Allah’ım bu ne zor bir sınavdı

Eşleri, çocukların gözlü yollarda kaldı,

Beyaz ölüm dört yanı sardı

Ortaya çıktı donmuş bedenler

Ancak karlar erirken.

Doksan bin şehit Mehmet,

Acılı yüreklere biraz merhamet

Bu hazin destan dağlara yazıldı, dayanamadı dağlar.

Dağların bağrı dağlandı,

Yıl 1914…

Sarıkamış unutmaz

Beyaz ölüm destanını,

Karlar altında yatan

90 bin canını…

Yahya KARAKURT / Eğitimci – Yazar