Rüzgârın Arkasında

İstanbul’un eski mahallelerinden birinde sonbahar yaprakları rüzgarla savruluyordu. Dar sokaklar sessiz, taş kaldırımlar soluktu; evlerin boyası zamanla kabarmış, pencereler eski camlarla örtülmüştü. Mahalledeki çocuklar artık sokaklarda oynamıyor, evlerin önünde bekleyen yaşlılar ise birer gölge gibi oturuyor, zamanın yavaşlığını izliyordu. Efe, elleri cebinde, başını öne eğerek yürüyordu. Mahallenin taş kaldırımları, onun geçmiş kırgınlıklarını ve yalnızlığını sessizce yansıtıyordu. Her adımı bir hatırayı, her nefesi eski hayalleri getiriyordu. Evinin kapısını açtığında, sessizlik hemen onu sardı. Küçük ve sade odasında eski bir koltuk, bir masa ve duvarlarda birkaç soluk tablo vardı. Hayat buraya uğramamış gibiydi; yalnızlık, Efe’nin en yakın arkadaşı olmuştu. Bir hafta sonra İzmir’e kısa bir ziyaret için yola çıktı. Şehrin gürültüsünden uzak, küçük bir kütüphanenin kapısını araladı. Kitapların arasında dolaşan sessizlik, sanki dünyanın bütün karmaşasını dışarıda bırakıyordu. Rafların arasında, gözleri kitaplarda kaybolmuş bir kız duruyordu: Selin. “Merhaba,” dedi Selin, hafifçe gülümseyerek. “O kitabı mı arıyordunuz?” Efe, şaşkınlıkla başını kaldırdı. “Evet… Aslında sadece dolaşıyorum,” dedi. Sesi, yılların suskunluğundan çıkmış gibi titrek ama gerçekti. Selin’in gözlerindeki ışık, Efe’nin kararmış dünyasında ilk filizlenen umut oldu. Rafların arasında kısa bir sessizlik sürdü; sonra kitaplar üzerinden konuşmaya başladılar. Dostane, ama derin bir merakla… “Bu yazarın diğer kitaplarını da okudunuz mu?” diye sordu Selin. “Hayır, yeni başlıyorum. Ama anlatımı…” Efe duraksadı; kelimeler bir anda anlam kazandı. “Anlatımı… çok etkileyici.” Saatler, raflar arasında sessizce akıp geçti. Selin’in merakı ve Efe’nin içine kapanık bakışları, sessiz bir bağ kuruyordu. Efe, yıllardır bastırdığı duyguların ve kırgınlıkların bu küçük kütüphane köşesinde eridiğini fark etti. Her gülümseme, her söz, kötü hayallerini silip yerine yeni düşünceler ekliyordu. İstanbul’a döndüğünde mahalle artık eskisi kadar karanlık değildi. Dar sokaklar, taş kaldırımlar hala eskiydi, ama Efe’nin gözünde bambaşka bir anlam kazanmıştı. Selin’in varlığı ona sadece bir aşk değil, yaşamla yeniden bağ kurabilme gücünü de vermişti. Artık geçmişin gölgesinde yürümüyor, rüzgârın arkasında yeni bir ışığın peşinden gidiyordu. Bir gün Selin de İstanbul’a geldi. Efe, onu mahallede karşılayınca tüm yalnızlık, tüm kırgınlık bir anda silindi. Sokaklar, taş kaldırımlar ve sonbahar yaprakları artık sadece birer hatıra değil, birlikte yürünecek bir yolun başlangıcıydı. El ele, yavaş adımlarla mahallenin taş kaldırımlarında yürürken, Efe Selin’e baktı ve gülümsedi. Selin de gülümsüyordu; gözlerindeki ışık, Efe’nin dünyasını aydınlatmaya yetiyordu. Sessizliği paylaşan iki yürek, rüzgârın arkasında kendi sıcaklarını bulmuştu. Geçmişin gölgesi artık geride kalmış, yerini umut, sevgi ve mutluluğa bırakmıştı. Efe ve Selin, İstanbul’un eski sokaklarında, rüzgarla savrulan yaprakların arasında, birbirlerine sarılarak yeni bir hayatın ilk adımlarını atıyordu. Her adım, her gülümseme, birlikte yazacakları hikâyenin başlangıcıydı; rüzgârın arkasında saklı, sessiz ama derin bir mutluluk vardı.

UMUT MERİÇ BERBEROĞLU