OSMAN NUMAN BARANUS

O, yeri geldiğinde aydınlığın bütün suçlarını kalbinde taşıyan, yeri geldiğinde de karanlık gündüzün üzerinde yaşayan bir şairimizdir. Bütün yuvalardan kovulan yaban güvercini oluşu da ayrı bir meziyeti olsa gerek!

Osman Numan Baranus şiirlerini Ortadoğu ve eski Anadolu kültürüyle besler. Zaman zaman da yergiciliği tutar ve günümüzün sorunlarına göndermelerde bulunur. Özgün ve yoğun bir dili vardır. Yeri geldiğinde adıge dili sözcükleri de kullandığı olmuştur. Türk şiirinin bu ilginç şairi, modern şiirde gün görmemiş, yakası açılmamış kelimelerle bir tarih/kültür şiiri yazıyordu. Kullandığı mazmunlar ve betimlemeler diyebiliriz ki nev-i şahsına münhasırdı..

Baranus bütün karanlıkların defterini şiirle dürme uğraşını hep sürdürmüş olan bir şairimizdir. Şiire, şiir demez ÖZÜN derdi.

…

UMUT DALI

*

Ah kanayım da günü gece sanayım,

Ey bir bahar dalı kadar güzel sunu!

Ürperen okyanuslardan sorma beni,

Ben sonrasız bir bozkır insanıyım.

Bozkırda yabangülü, yabanmersini,

Yürünen uzun yollar yayan-yapıldak.

Sen hep umut dalı mısın böyle yuca

İyi yanı ongunluğun konup kalmamak.

Ne denli umutlanırsam umutlanayım,

En uzak yıkılmalar o denli yakınımda.

Ve yuvalarına varmadan aktoyganlar

Göz karartan yarları yokluyorlarsa,

Her gün sonu yakarışında özlem.

Sokaklarda yalpalarız bu yüzden.

*

Osman Numan BARANUS