Nehrin Üstünde ki Ay

Yağmur olup ıslatsanBulut olup karartsanRüzğar olup dağıtsanSeni sevmektenVazgeçmeyeceğim. Güneş gibi açmazsanAy gibi doğmazsanYıldız gibi parlamazsanSeni sevmektenVazgeçmeyeceğim. Aklımı başımdan alsanYüreğimde yara olsanKalbime kurşun sıksanSeni sevmektenVazgeçmeyeceğim. Vazomda gül olmasan da,Amber gibi kokmasan da,Aşkıma yol olmasan daSeni sevmekten,Vazgeçmeyeceğim… Hayallerimi yıksan da,Umutlarımı kırsan da,Hep ahımı alsan da Seni sevmekten,Vazgeçmeyeceğim… MEHMET EMİN TURGUT/ İZMİR

Bahar ve Berrin’e İtafen Mayıs Emekçilerin BayramıBizim Bayramımız Hepimizin Gülen gözlerin hep gülsün senin Adım adım yürüdün sanatın senin… ***Bu ülke bizim dedik yorulduk birlikte Haklardan yoksun kaldık el ele birlikte Umut her yıl bu mevsim aydınlık güneşle Yılmadık el ele sevinçlerimiz bizimle… ***Sanat bir memleketin damarlarında Sevgiyi büyüten sevgiyi anlatan canda...

Eskiden dostluklar vardı. Köylü köyünde, şehirli şehrinde dostuyla yaşardı. Herkesin hayatı dostuyla tek yaşamdı. Dünya daha bir küçüktü. İnsanların birkaç dostu olurdu ama dostlarıyla beraber hitap ve muhatap bir haldeydi. Ama bugünün sanal dünyasında bire bir sabit dostluklar kalmadı. Dostlarla beraber çocuklar da değişti. Çocuklarımız da artık bizi tanımıyor. Doğrularımızı...

Nefesim daralıyorYüreğim idam sehpasındaNefes nefese, soluğum üşüyorTitrek mum alevî sankiSol yanım sensizliğin, idam gecesiBak gün sensiz geçiyorGece sensiz aydınlanıyorZaman sensiz tükeniyorÖmür kısalıyor, zaman daralıyorHasret diyorum, hasret, Sensizliğin hasretiSen bekle diyorsunÖzeldim diyorum sen sabır diyorsunGel, bi yüzün gören diyorumÇok işim var diyorsunSakın sanmıyasın’ki ben cayarımSanmıyasın’ki bu sevdadan ben vaz geçerimArkamı döner...

BAŞLAR Başlar, öne eğilmiş Yorgunluktan !! Yoksulluktan!! Çaresizlikten!! Gözler, ışığını yitirmiş Umutların küllerinde Gecenin en koyu renginde Ummanın, bilinmezliğinde BAŞLAR!! Yönetimi ele geçirmiş Kemiklerde ki ilik bitmiş Kemiklerin beli bükülmüş Yürüyecek gücü tükenmiş BAŞLAR!! Her gün, karanlık ile başlar Aydınlık er geç, ortaya çıkar Karanlıklar, Gün’den korkar Bir gün, ama...

Unutma diyordu, gün görmüş Koca ninem. Mart ayının biri ila Aprıl ayının beşi arası (tabiatın) toprağın yep yeni bir güne uyanışıdır. Çalışmaya müsait bulduğun her an için, ahırında hazır tut atını, öküzünü. Fırasıtını yakaladın mı derhal işine koyul. İhmale gelmez toprağın tavı. Oyalanır, “aman…boş ver ne zaman olursa yaparım” der...