İNSAN RUHUNUN İKİ KANADI

       Şiir ve sevgi, insanlık tarihi boyunca birbiriyle iç içe geçmiş, birbirini beslemiş iki temel kavramdır. Biri, en derin duyguların estetik bir dille ifadesi; diğeri ise varoluşun en güçlü itici gücü, hayatın anlamı… Şiir, sevgiyi ölümsüzleştiren bir aynadır; sevgi ise şiire ilham veren, ona hayat veren kaynaktır.

Sevgi ister beşerî aşk olsun ister evrensel bir şefkat, insan ruhunu kuşatan, onu dönüştüren bir enerjidir. Mutluluğun doruklarında hissedilen coşku da, ayrılığın yarattığı derin keder de sevginin farklı yüzleridir. Şairler, bu karmaşık ve çok katmanlı duyguyu, kelimelerin ve ritmin büyüsüyle yakalar. Onlar, sıradan kelimelere yeni anlamlar yükleyerek, sevgilinin bir bakışını, bir anlık tebessümünü ya da yürekte açtığı onulmaz yarayı, okuyucunun kalbine tercüme eder. Ahmet Kutsi Tecer’in sevgilerle geçen ömrü ifade etmesi ya da Nazım Hikmet’in aşkın yalın, saf ve evrensel yönüne vurgu yapması, şiirin sevgiyi ele alışındaki zenginliği gösterir.

Şiir, sevginin sadece bir ifade aracı değil, aynı zamanda bir inşa edicisidir. Şair, sevgiye dair içsel yaşanmışlıkları dışa vururken, aslında sevgiyi yeniden üretir, kurar ve yüceltir. Aşk ve sevgi şiirleri, okuyucunun kendi duygularını keşfetmesine, adlandırmasına ve derinleştirmesine yardımcı olur. Bir şiir okunduğunda, şairin aktarmak istediği duygusal yoğunluk, okuyucunun en derinlere sakladığı hislere dokunur. Bu, şiirin evrensel dili sayesinde, kişisel bir duygunun kolektif bir deneyime dönüşmesidir. Cemal Süreya’nın aşkın başlangıcını anlatan dizeleri ya da Özdemir Asaf’ın sevgiliye duyulan derin bağlılığı vurgulaması, bu aktarımın gücünü ortaya koyar.

Necip Fazıl Kısakürek’in şiirlerinin sevgi teması, genellikle mistik aşk (Allah’a duyulan sevgi), beşerî aşkın çileli ve ulvi boyutu ve İdeal Sevgili ‘ye duyulan derin özlem etrafında şekillenir. “Tende” (bedende) ifadesiyle sorunuzu, şairin bu soyut ve derin duyguyu nasıl somutlaştırıp bedensel ve dünyevi bir bağlama oturttuğunu gösteren bir örnekle yanıtlayabiliriz.

Necip Fazıl’ın beşerî aşkı işlediği, ancak bu aşkı daima ilahi bir çile ve idrak yolculuğunun bir parçası olarak gördüğü şiirlerinden en bilineni ve “ten” vurgusuna da değineni, meşhur “Çile” şiiridir. Bu şiirde şair, aşkın hem bedensel hem de ruhsal ıstırabını yüce bir tecrübe olarak ele alır.

Öte yandan, sevgi sadece romantik bir duygu değildir; hayatın her alanına yayılmış, insana “her şeyi yaptırabilecek kadar kuvvetli bir güçtür.” Şiir, bu geniş yelpazedeki sevgiyi, hoşgörüyü, fedakarlığı ve hayat mücadelesini de işler. Küçük bir sevgi demetinin dünyaya başka bir pencereden bakmamızı sağlaması gibi, sevgi şiirleri de hayatın zorlukları karşısında gülümsenerek hatırlanan daimî bir dayanak noktası olur.

Sonuç olarak, şiir ve sevgi, birbirini tamamlayan, birbirinden güç alan iki varoluş biçimidir. Şiir, sevginin ölümsüzlüğünü kanıtlayan, onu en zarif ve güçlü haliyle ifade eden sanatsal formdur. Sevgi ise şiirin ruhu, en büyük ilham kaynağıdır. İnsan, sevdiği kadar yaşar, sevdiği kadar büyür; bu derin ve evrensel duyguyu en iyi yansıtan, onu anlamlandıran ise şairin kelimelerle kurduğu o büyülü “Sevgi Duvarı”dır. Sevgi Allah’ın hikmetlerine ince bir dokunuştur.

Ali ERDİN