İMDAT GÜMÜŞ ANKARA’DA OKUYUCULARI İÇİN KİTAP İMZALAYACAK VE GELEN KONUKLARINA ŞİİR VE MÜZİK ZİYAFETİ ÇEKECEK…

Bilirmisin ne hallere düştüğüm Kahırımda boğulurum, medet ey… Kusurumdur, bastım kırıldı dalın İnsafına sığınırım medet ey… Bir his var ki çözemedim gizini. Hece, hece ezber ettim sözünü Gözlerinde mahkum ettin gözümü. Hülyasında buğ olurum medet ey. Bergüzar ver gülşeninden, gülünden Bal’mı akan dudağından, dilinden? İçsem aşkın şarabını elinden Mest olurum...

Ağla gardaş ağla dökülsün gözyaşlar Bir nehir gibi akıp gitsin içindeki acılar Susma ne olur konuş dinsin ızdıraplar Konuştukca azalır dertler mutluluk başlar * Sinendeki yaraların melhemi yoktur Derdi veren dermanını elbet bir gün verir Döktüğün gözyaşlar aşkı sevgiyi yüceltir Konuş gardaşım konuş bitsin ızdıraplar * Bu dünyada gülmek senin...

DEVRİMİN ÇOCUKLARI … Acı ,ebemizdir bizim.. Kalaylı taslarda yıkanır ,başımız Eski bir bıçaktır, göbeğimizi kesen Yamalı kundaklardır sarıldığımız.. Ninniler, her dilde ,dolar kulağımıza Kürtçe ,Türkçe ,Zazaca ,Lazca.. Kahır memelerden ,süt içeriz. Aç annemizin ,kahır memesinden.. İsli odaların ,tezek kokusudur kolonyamız.. Ayağı kırık beşikte sallanırız.. Ağlarız ,daha yarını görmeden. Ağlarız ,içtiğimiz...

    Çocukken, dünyayı yeni yeni kavramaya başladığım yaşlarda,  yolda, sokakta, orada burada gidip gelen, koşturan insanlara bakar düşünürdüm:  Nereye gidiyor bunlar?.. Bu telaş nedir?.. Kimi kaygılı, kimi kararlı, mutlu, gamlı gamsız, kimi sorunlara boğulmuş; kısacası yaşama çabasıyla sürüklenen onlarca insan, onlarca farklı özellikte kişilik akıp gidiyordu… Ne güzellik değil mi? ...

Aşk yüreğimin taa derinine öyle bir dokundu ki, Sarhoş olmuş gibiydim sanki, Ama nerden bilebilirdim birgün gideceğini, Unutmadım o günleri biliyor musun yıllar geçmiş olsa bile. Kalbim kabullenmek istemedi gidişini, İçtiğim hep hüznün acı kahvesiydi, Beklemek yoruyor aslında hiç gelmeyecek birisini, Yeni bir sayfa açamam seninle artık özür dilesen bile....

Ahlak yoksa ahlak…! Beden, abdest mi tutar…; Abdest…., Abdest olur mu ki, o zaman…?! Zàten riyã dolu…, Koskoca bir zahmetle…, Taşınması; Nâfile bir yük.. .! Etmedikçe sahibi…, Edep için…., Tövbeyi istiğfâr…. Ahlaksızın…; Ne abdestini, ne secdesini; Etmez ki kâbûl…, Vallâhi toprak bile o zaman… ! Böyle bir cesedin varlığı…, Leşten...