İLİK İLE DÜĞME

YUSUF GÖKBAKAN

…
Hüzün yansımalarıdır dudaklarımda
Kırıma uğramış her bir gülüş
Bende aşk yokluğa öykünüş.
Ağır bir tütün tabakası
Misal
Tozlu ve gümüş.

Hüner bellemişim gayrı ihtiyari
Damarlarıma zerk edilen aşkı.
Kalbi cüceler meskeninde piri mugan
Bir tertip içinde ilk ağlayışından beri
Kıra döküle
Yaşa bulanan müjgan.
O yüzden heyheylerim var ki zifiri
Hariçten gazel okuyor
İnsafı bitik zemheri.

Dokun ihtiyacen bana
Sözler söyle yüreğime dokunan,
Desen desen dokunan.
Aylak bir soğuk, kan sıcak:
Sesinin tınısına eş bir ezgiyle,
Her yokluk gün be gün
Isındıkça ısınacak.

Yani demem o ki
Belki sen değil illaki sen
Hani bağrıma işli o desen
Gönlüme ilik
Ve deli dolu düğmem:
Çözdükçe
İliklerime dek iliklenen;
Çözdükçe
Daha bir kör düğümlenen
Demem o ki yoksun;
Uyanmıyor gün,
Sayende uyumuyor gecem.