İLETİŞİM… VE İLETİŞİMİN VATANI

Eskiden yaşam daha kolaydı. Kentli kentinde, mahalleli mahallesinde yaşardı. Hayat basit bir yaşamdı. Günlük güneşlik çevre tek yaşamdı. İnsanların birkaç dostu olurdu ama dostlarıyla beraber hitap ve muhatap bir haldeydi. Ama bugünün sanal dünyasında bire bir sabit dostluklar kalmadı. Artık hepimizin bir tek dostu var: sihirli kutu. Bu sihirli kutu ile hem dünyamızı büyüttük hem de genişlettik. Dünyamızı büyüten ve genişleten İletişimin ülkesi kudurdu. Kuduran ülke kendi çağındaki insanları birbirine benzetti. Hiç kimsenin kendine göre bir dünyası kalmadı artık. Yaşamı değiştirip göbek bağını da kesip acayip bir nesil yarattılar. Göbek bağları kesilen ve kanatları yolunmuş her insan onun için birer kobay… Kobay yapılanlar iletişimin vatanı Amerika’ya bağlı kanatsız kuş olurken, unuttukları Amerika bülbülle kartalı aynı çuvala koymakta… Bülbülle kartalı aynı çuvala koyanlar iletişimle sömürmekte… İletişimle palazlananlar alın teriyle birlikte tüm mukaddesleri çöplüğe atmakta… Şimdi haklıyla haksızı, iyiyle kötüyü nasıl ayırt edeceğiz? Demokrasi beşiği diye kurulmuş devlet, hak ve özgürlükleri kaldırıp kendini despotlukla kabul ettirirken, sadece kaba kuvvete saygı duyduğunun haberini vermektedir. Süper gücüyle dünya devletlerinin başında bela… Bizim efendi artık gücüyle kuvvetiyle hep tehdit etmektedir. Dünyadaki tüm devletleri gerçekten korkutuyor. Çünkü her an tırmalamağa hazır vahşiliğini göstermekte… Dünyayı fethederken bizi de kullanmaktadır. Kullanırken, beslediğimiz sevginin ve yardımın karşılığın bir parçasını dahi göremedik… Onun kucağında daima büyümeyen çocuk olarak kaldık. Açıkçası biz aldandık, bizi aldatan çok kurnazdı. Başı, kıçı belli olmayan plan projeler arasında bizi oyalamakta… Ayak tırnaklarımızı boyamamızı ve göbeğimizi kaşımamızı isteyerek oyalamaktadır. Oyalanırken, cehaletimizi meslek edindik. Ve onun ayakları altında kendimizi çiğnetiyor olmaktan da kurtaramadık. Kendimiz olmaktan ve kendimiz gibi mücadele etmekten kaçıyoruz. Belki dikkat etmedik babamız hep başımızda bela olmaktadır. Hep bir işkence, hep acıtan olmaktadır. Değişen ruhumuz onunla allak bulak olurken, zaten kendimiz olamazdık. Hani bir gün bir efendi kölesini satılığa çıkarmış, satılması için bir tellala verecekmiş. Köle o sırada efendisine şöyle demiş: “Efendim siz benden daha iyi bir köle bulabilirsiniz, ne yazık ki ben sizin gibi bir efendi bulamam.” İşte çerçevesi kırılan hayatımız böyle, ne diyelim biz kendimize kötülük yaparken, efendi ben yapmayacağım mı diyecek… Açıkçası efendiyle ülkenin vatandaşları gönlümün razı olmadığı bir uçurumda… Ve bu uçurum: yok olma uçurumu…