Gülüşünü Bahar Eyle

ERDAL KARA MİLAS KİTAP FUARI’NDA OKUYUCULARI İÇİN KİTAP İMZALAYACAK… Selamlar, ”Muğla Kitap Günleri” adı altında Milas Atapark’ta açılan ”Kitap Fuarı”nda 25-26-27-28’inde imza günlerim var. İlgilenenlere, önemle duyurulur.(26 Kasım 2021 Cuma-13.28)Erdal Kara

Gökyüzünde         dokuz yelin kesiştiği,yeryüzünde         dokuz ırmağın kavuştuğu,yer altında         dokuz denizin birleştiği,Kayra Han’ın ak elleriyle diktiği,           Ülgen’in tahtının bulunduğu                  Ulukayın’ladokuz demircinin dövdüğü            Demirkazık arasında bir yerdeydi. Özgür kısrakların koştuğu;           desenli yılanların,           kertenkelelerin,           engereklerin süründüğü; Kuvvetli gagalarıyla su çulluklarının,boz renkli yaban kazlarının,yeşil başlı paytak ördeklerin,kar tanesi kuğuların                                   üzerinde; allı pullu levreklerin,           kışları...

Bir yudum mutluluk gözümde tüter Bitmiyor dünyanın derdi be Anne! Hüzün dağlar gibi, gam katar katar Görünmez çilenin ardı be Anne! Bahar yaz tanımam, sor kara kışıDinmiyor nedense, gözümün yaşıHuzur Kafdağı’nda, bir Anka kuşu Gönül, acıların yurdu be Anne! Feleğin kılıcı girmedi kınaSavrulur başımda, hep döne döneCanım dediklerim, kastetti canaYâr...

D – uyan olur mu acaba diye haykırıyorum göçüğün altında, E – limden birşey gelmiyor inan ki kaldım yalnız başına, P – eşisıra geliyor ölüm haberleri şiddetli sarsıntılarla, R – uhumu terketmiş gibiydi yaşama sevincim o an ben de mi son nefesimi vereceğim dercesine sabahın ayazında, E – n zoru...

       Sabahın erken saatlerinde gökyüzü, ufuk çizgisinde ince bir kızıllıkla boyanmıştı. Küçük bir kayık, dalgaların arasında ağır ağır süzülürken, sessizlik yalnızca küreklerin suya değmesiyle bozuluyordu. Kayığın başında, yılların yükünü sakallarında ve ellerinde taşıyan yaşlı bir balıkçı vardı. Yüzündeki her çizgi, denizle geçirilen günlerin ve gecelerin sessiz tanığıydı. Yanında oturan küçük...

(D:1914, Ö:2005) Ve “Sevginin Yedi Rengi” Ali Rıza Navruz ^^ Bildiğim odur ki; pek çok şair, inlerin ve cinlerin kol kola gezdiği boşluklarda sâdece korku ve hüzün yüklenir. Kendilerini tahtakuruları tarafından kemirilmiş merdiven hissetmeleri de işin cabası… Bu durumlarda bütün güvenceleri gözyaşlarıdır onların… Eğer ki; pırıl pırıl sevinçler yüklenmişlerse bu...