Yırtık pırtıklar içinde ,paramparçayım. Bağrım açık,çıplak ayaklarım Nasır’la kardeş olmuş,topuklarım Kirden kalıplaşmış,tarumar saçlarım, Grileşmiş aklarımla,çöplükte eşeleniyorum. Bana benzer köpekler de burada. Martıların çığlığı , içimizdeki feryat, Köpekler uluyor,bense suskunluktayım. Az ilerde, ben gibi insancıklar, Az ilerde,insancık olmaya aday çocuklar. Artık,gök yüzüne bakmıyorum bile. Biliyorum ki , bura, Tanrı’nın yeri değil...