Dünde Çocuk Olsaydım

Çocukluğu biz yaşadık

Dere kıyılarında

Kumdan kaleler yaptık

Süslü oyuncaklarımız yoktu

Gemiler inşa ettik

Karpuz kabuğundan

Söğüt dalı atımız, ayçiçeği sapları

Kılıcıydı savaşımızın

Çocukluğu biz yaşadık

Şeytan uçurtmaları yaptık

Beyaz defter kağıdından

Salardık mavilere

Özgürlük kuşlarıydı göğümüzün

Saklambaç, körebe, köşekapmaca,

Yakan top, çelik çomak…

Bir parçasıydı oyunumuzun

En heyecanlısı da “develi tıp” oyunuydu

Gelişmiş sokakların caddelerinde

Yürürken

Çocuğun biri “develi tıp” diye bağırınca

Tüm çocuklar, asfalta mıhlanırdı

Herkes susardı

Biri konuşur, hareket ederse

Çocuklar yaradana sığınıp

Beline beline vururlardı, zaman akardı

Ve saatlerce bu oyun sürüp giderdi

En sevdiğim oyunların biri de “uzun eşek” ti

Sayımdan sonra, ebe olan üç beş çocuk

Birbirinin ardınca bir duvarın önüne eğilip

Sıralandı

Biz yel gibi gelip bu kara kaçanların sırtına

Binerdik

Avucumuzun birinde mavi bir boncuk olurdu

Öndeki karakaçan hangi avucumuzda olduğunu

Bilirse karakaçanlar kurtulurdu

Ve bu oyun gece yarısına kadar sürüp giderdi

Annelerimiz çağırıncaya kadar

Ah, çocukluk günleri

Unutmadım o güzel günleri

Bir elimizde kuru ekmek

Bir elimizde domates, salatalık

En iyi yiyeceğiydi günümüzün

Ve ben şimdi süslü camlar ardından

Yağmurlu gözlerimle bakıyorum

Dündeki yoksul çocukluğuma

Çocuk gülüşleri geliyor aklıma

Ah, keşke dündeki çocuk olsaydım…

Erdoğan Cihan