AZ MI KALDI

https://www.youtube.com/watch?v=lPDgsjWwAcs

Halide Halid Perdeyi araladığınızda, Güneşi esirgemiyorsa gökyüzü, O güzel günlerin bedelini ödeyen şehitler vardır. Her defa resmi ile karşılaştığımda onun sonsuza dikilmiş bakışları bende bu yiğidin yokluğuna kuşku duyuruyor. İçimde sanki bir ses bana ” o yaşıyor, uzakta değil” diye fısıldıyor. Annesinin, babasının, öyretmenlerinin, arkadaşlarının onunla ilgili yürek yakan hatıralarını...

Yıllarca yazdım. Yazdıklarım silik bir hatıra gibi… Hafızamda pek azı var. Ne yapayım? “Kimisini hatırlamak, diğerlerini hatırlatır” demişler miydi? Albümün sayfalarında yarı silik bir hatıra olacağı beni umutlandırıyor. Ama yazdıklarım hep tatsız olayları hatırlatıyor nedense. Yazarların garip bir kaderleri vardır. Bu yaşamı iyi bilirim. Ben bu yaşama nara atarak girmedim....

Bakmadın göz bebeklerime Anlamak istemedin bakışlarda manayı Binde bir ihtimal dahi vermedin Öylesine girdin ki kalbime Bir daha çıkıp gitmedin Bende karşılığını istedim Gönlünde sana yer yok dedin Oysaki Tutkularım seninleydi Hayallerim seninleydi Özlem dolu bir serüvendeydim . Özlemlerime sükut Hayallerime kor Umutlarıma dekor oluyorsun Yalnızlıklar içinde bırakıyorsun Karanlıklara gömüyorsun...

Mütemadiyen yılda birkaç kez ağlamak diye bir şey yoktur. Artık kronikleşen bir senfoni vardır ortada. Ne ye ağladığını bile bilmezsin ki. Vakti ile bir hevese ne olmadı diye mi hala ya da neden uyarıları dikkate almadım diye mi. Yoksa durum zaten kendini gösteriyordu ne körmüşüm diye mi. Ya da yahu...

Sabahın erken saatlerinde şehirlerarası otobüsten indim. Hava oldukça soğuktu. Üşütüyordu. Henüz çok erken olduğu için şehiriçi dolmuşlar çalışmaya başlamamışlardı. Çantamı omuzuma asarak, çaresiz şehir merkezine doğru yürümeye başladım. Sokaklar tenha ve ıssızdı. Sadece, üzerinde “Servis Bekleme Noktası” yazılı duraklarda bazı insanlar görünüyordu. Muhtemelen il merkezindeki büyük fabrikalara gitmek için servis...