ATLADA GEL

1922 yazında, İzmir’in yakınlarındaki Gültepe köyü, düşman işgali altında zorlu bir yaşam mücadelesi veriyordu. Savaşın getirdiği acılar arasında, köylüler umutlarını kaybetmemek için büyük bir azimle hayata tutunmaya çalışıyordu. Her sabah güneş doğarken, köyün dağlarından yankılanan tırpan sesleri, insanların tarlalarındaki çalışmalarıyla birleşiyor; karanlık günlere inat, neşeli bir atmosfer oluşturuyordu. Köydeki gençler...

AŞKIM YİNE BAŞLAR BELKİ DE Dağlarda yaşarım dağlarında seni sorarım, Dağıma yol düşene mehtapta sual ederim Çağırırım bizim İnce Mehmet’i ki rehberim, Ulaşınca rehberim olur yoldaş Mehmet’im, Yoldaş tüfek astı, bense seni kalbime bastım. Sevgi arkamda, düşmanı aşkla ağlar ağlatırım, Sevginle zılgıt çala çala, başlar eşkıya savaşım. Senle zaferim sevgiyle...

Yazı yazmanın garip bir cazibesi var. Cazibeli yazı yazma bir düşünce jimnastiğidir. Jimnastik devam ettikçe düşünceler olgunlaşır. Olgunlaşan düşünceler yumağı gittikçe büyür. Toplumun karşı karşıya olduğu konular üzerinde bu düşünce yumağını fırsat buldukça açıyorum. Açılanın kaçta kaçı okuyucunun işine yaramaktadır. Peki okuyucunun işine yarayacak yazıları yazmakta hür müyüm? Bu sorulara...

Biz üç fidandık,Tan vaktinde asıldık,Biz üç fidandık,Sessizce ayrıldık. Biz üç fidandık,Eşitlik, özgürlük istedik,Hayalde kaldı hepsi,Biz üç fidan nura erdik. Biz üç fidandık,Toprağımız kurudu,Umut yeşerttik kalplerde,Biz üç fidandık. Biz üç fidandık,Aydınlık istedik,Miras bıraktık adaleti,Biz üç fidan nura erdik. Biz üç fidandık,Efsane olduk,Öldüremezler artık, Biz üç fidandık. Biz üç fidandık,İnsan gibi yaşamak,Adalet...

NASIL NEFES ALAYIM Soluğum izin vermez! yaşamaya solum yanar alev alev, yada gözlerim dolar, bulutlar utanır yağamaya… Ay’ kararır mehtap, gizlenir kurşun olur geceler.. Ahh’ gecelerde olmasa hülyalarım’da olmasa sensiz’lik yaşanır mı? bu kahrolası dünyada.! Sessizce el’ayak çekilince gel yine menekşe, gözlüm..! Uykular haram olsada gel.. Hayalin, düşsün geceme… Gözlerim...