ŞİİR

Ne gökteyim ne yerdeyim

Gönül denen tastayım ben

Kalpten kalbe seferdeyim

Bağrı yanık besteyim ben

*

Ben şiirim doğdum aşktan

Çıktım gönül denen köşkten

Hicran gibi kara taştan

Duygu ören ustayım ben

*

Bazen naatla başlarım

Ağıtla taşar yaşlarım

Gâh överim gâh taşlarım

His sızdıran testiyim ben

*

Tezene derdimle inler

Âşıkların kalbi çınlar

Sevdalılar beni anlar

Yüreklerde histeyim ben

*

Kalp dağına yaslanırım

Hüzün ile beslenirim

Yana yana uslanırım

Demircide örsteyim ben

*

Gül dalında esen yelim

Didelerden taşan selim

Mızrabın vurduğu telim

Nağmelerde sesteyim ben

*

Yunus diliyle dilâra

Hallac’ı ben çektim dara

Nesimi’de bin bir yara

Açan keskin sustayım ben

*

Nurgül’üm der kimim neyim

Göv başakta ham daneyim

Neyzen ile ağlar neyim

Gönülden kafesteyim ben

Nurgül KAYNAR YÜCE/K. MARAŞ