Postmodern Hüzün 

Postmodern sancılarla 

uyandı yine şehir 

Sevdiğim deniz 

Yalnızlığın tek çocuklu kadınını 

Delirttiniz  klişe kurallarınızla 

Ahlak öğretilerinizle 

Sevmem zamanın ruhuna aykırı şehirleri 

Kafelerde uzun süre oturamam 

Kalabalıklarda hınca hınç dolaşamam 

Gitmeliyim fırtınalarla 

Postmodern hüzünlerden 

Postmodern sancılarla uyandı yine şehir 

Gittikçe yavaşlıyor konuşmalar 

Gittikçe kanayan kanatlar 

Yalnızlaşıyor Osiria gülü 

Çanak yapraklarının dışına alıyor beni 

Yelkenlerle 

beni bilinmeyen 

denizlere götüren gülüşünü 

Hissetmem gerek 

Kuşlar ürkek 

Cadde iğrilmiş 

kesif insan kalabalığı 

Ve şüpheler 

Histeri 

Kentin sarı saatlerinde 

Yenik düşüyorum 

Postmodern hüzünlere 

Aşkın histeri hallerine 

Ey yabanıl gözlü sevgilim 

Uçurumundan boşluğa bırakacağım kendimi 

Yaralarımı 

Ece Ayhan Moru bluzlarımı 

Rakkaslarla 

Tenha göllerin kuğuları aramasınlar beni 

Ah  önyargılarıyla  boynumu kıran savaşçılar 

Kentin yalnız kadını delirdi 

İhmallerinizle 

Dar kurallarınızla 

Ahlaksal öğretilerinizle 

En gizli sırlarınızla 

Uzun susuyor artık 

Ve çenemden sarkıyor 

Osiria gülü 

yalnızlaşıyor şehrin ıssız kadınları 

Kapıyı sürgülüyor hala annem üzerimden 

Issızlaşayım diye 

Ben yaşayan en kirli soluğum 

Masum ellerini uzatma 

Masumiyetim en büyük zehirimdir 

Havalanıyor pervazdan 

boyadığım postmodern kuş 

Ağlıyor saçlarımdaki Van Gogh sarısı 

Nicedir hüzünlerimin kulağı kesik 

Ömriye ERDOĞAN KARATAŞ