KIRILDIM

KAR DÜŞÜNCE Erdoğan Cihan … Zemheri ayazına döndü mevsim Dışarıda kar Yalayıp kerpiç duvarlarını yapıların Örtüyor beyaz örtüsünü Ak bir kefen gibi kar. Yaşam çileli, ömür kısa Karanlıkta uzuyor geceler Yapayalnız kalırsa insan Her acıyı sarıp sarmalıyor kar. Buruk bir hasrettir karanlığa dökülen Umutsuz kar gecelerinden Kömür, kükürt kokuyor kireç...

Gece karanlığın en koyusunda, Aklıma düşersin kaygılanırım. Zifiri karanlığın ortasında, Sanki beni bekliyorsun sanırım. Gecenin sırtında seni ararım, Yıldızlara aya göğe sorarım. Her an ismini seni sayıklarım Senin hayaline dalar gözlerim Uzanır gibi maviye dalarım, Mehtaba bakarım seni ararım. Sonsuzun içinde, sen ıssız varım, Her gece hep seni anar yüreğim....

Anadolu’da üniversiteleri dolaşıyoruz. Her üniversite savaştan çıkmış gibi… Savaştan çıkmış üniversiteler sadece taş bina vasfında… Profesörlerimiz de bilimin perhizi içinde… Olmayan ilime ve bilime karşı sevgi saygı da bitmiş… Endişe içindeyiz… Üniversiteler, boş geçen günlerle kan kaybetmeye devam ediyor. Çırpınış ve feryadımız bilimle ilmin yokluğuna… Kaybolan ilimle üniversitelerimizin kapıları adeta...

Türküler yanmaz be Gülüm Belki karanlık Yürekler Pusu kurar Belki Bedenler cayır cayır yanarBelki Nefessiz kalırsın Belki kötülüğün içinde ışık olmak istersin Belki Türkünün evrenselliğiyle kavrulursun Belki hiç tanımadığın Canlıların hedefi olursun Belki bu dünyaya verecek çok şeyin varken yok olursun Belki bu dünyadan bedenin kaybolur Hasret Gültekin’in söylediği Türkü...

Aşkın beni benden aldı çıralı ateşe attı yaktı kavurdu eritti Hasretin içimde katlanılmaz dayanılmaz derin bir yer etti Kavuşacağız umudum beni sevindirdi ayağımı yerden kesti İnan ki bana bir tek tebessümün beni mutlu etmeye yetti Senin bana bir tek bakışın bir tek gülüşün kalbimi fethetti Şair seni öylesine sevdi sana...

Olası taş mezar. Sevmenin iskeleti. Jaluzili pencerenden görülmekte açık seçik, Ziftli sandal yolculuğu sonsuzluğa. Eflatun balkonundan gülüşün eşlik edecek Billur bakışlı bir şairin son mısralarına. Açılır bir kapı elbet kapanırken diğeri Benden önce kapı kaçar karanlığın on ikisine. Siyah pantolonlu çocuklar bakar kapı aralığından Yamaları umut dikili . Yırtıklarımı gizlercesine....