Senin gülüşünle kokuyormuş -1-

Mor salkımlı bahçe gidişinle yok oldu

Her dalında bir hatıra taşıyan o renkli düşler

Şimdi karanlığımın içinde kayboldu

Kokunla dolan rüzgârmış

Artık yalnızca sessizliği getiriyor bana

O bahçe bir zamanlar cennetim olmuştu

Ama şimdi kurumuş dalların gölgesinde

Kendimi kaybediyorum

Mor salkımlar

Seninle konuşan birer yankıydı

Ama sen gittin

Ve yankılar sustu

Toprağın canı çekildi

Güneş bile başka bir ışıkla vuruyor şimdi

Güz gülistanlığını hayaller sardı

Gidişinle sonbaharın hüznüne bıraktı yerini

O çiçekler

Senin dokunuşlarınla açarmış

Ama şimdi yalnızca sessiz bir solgunluk var

Her adımda bir çatlak oluşuyor yüreğimde

Bahçenin sessizliği yankılanıyor içimde

Mor salkımların hatırası

Göğsümde bir sızı gibi büyüyor

Gidişin

Yalnızca seni almadı benden

Yüreğimin baharını da beraberinde götürdü

Benim sanmıştım oysa o bahçe
ellerimle kurduğumu sandığım
her yaprağına sevgimi kattığımı sandığım o bahçe
ama anladım ki seninmiş

Mehmet Aluç